Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Όπως θα μπαίνει η άνοιξη...

Θα ξεχαστούμε, θα αφεθούμε, θα διαγράψουμε ό,τι πρέπει να διαγραφεί και δεν θα κοιτάξουμε πίσω, αλλά μόνο τις προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας...
Αυτή είναι η άνοιξη, η ωραιότερη εποχή του χρόνου, η ρομαντική, η ελεύθερη, η ανέμελη, η αέρινη, η ηλιόλουστη, η αισθαντική, η παιχνιδιάρα, η απρόβλεπτη, η επαναστάτρια, η εφορία της ψυχής, εκεί που κάνεις και κλείνεις ανοιχτούς λογαριασμούς ή ανοίγεις νέους. Η εποχή που ξυπνά η φύση, η καρδιά, το μυαλό, όλες οι αισθήσεις, όλες οι σκέψεις, όλες οι αναμνήσεις, όλες οι προσδοκίες και τα όνειρα αφήνονται ελεύθερα να τρέχουν στους διαδρόμους του μυαλού, να χορεύουν στις αρτηρίες τις καρδιάς, να αναστατώνουν τις ήσυχες γωνιές της ψυχής, να ζωγραφίζουν τις εικόνες των ματιών με τα πιο όμορφα κι έντονα χρώματα και να παίζουν με αναίδια με τη λογική και την πραγματικότητα.
Όλο το είναι μας ανοιχτό στην ζωή και την πιθανότητα, γι' αυτό λέγεται Άνοιξη. Ανοίγει ένας νέος κύκλος ζωής και είμαστε υπεύθυνοι να τον ζήσουμε, να αισθανούμε, να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, μέχρι την επόμενη άνοιξη που θα τον κλείσουμε για ν' ανοίξει ένας καινούργιος ή να συνεχίσουμε αυτόν κάνοντας μια μικρή ή μεγάλη ανανέωση και αναπροσαρμογή. Έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη...
Κι επειδή η Άλκηστις Πρωτοψάλτη το λέει με τον καλύτερο τρόπο, την υπέροχη μελωδία του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του τελευταίου και της Λίνας Νικολακοπούλου, ας το απολαύσουμε:
http://www.youtube.com/watch?v=8XK_o9wzvH8