Θέλω μια ανάσα να 'ναι βαθιά, θέλω μια ανάσα να μην πονά, θέλω καρδιά που να μην ξεχνά, θέλω μια αγκαλιά να με κρατά τρυφερά, όταν φοβάμαι κι όταν λυπάμαι να είναι εδώ όσα αγαπώ.Να κοιτώ τον ήλιο και να χαμογελώ, να έχω ένα λόγο να λέω τώρα ζω, να ταξιδεύει η ψυχή μακριά, να πίνει η ζωή δροσιά απ' την ματιά. Θέλω πολλά ή θέλω λίγα, θέλω μονάχα ό, τι είναι αλήθεια...
Θέλω ένα φως πάντα αναμμένο, θέλω λιμάνι εκεί να δένω, θέλω τα όνειρα να γίνονται αλήθεια, θέλω ο φόβος να ζει μόνο στα παραμύθια.
Θέλω να ξέρω όσα πρέπει να μάθω, θέλω ν' αγνοώ όσα χρειάζεται για να μην πάθω, θέλω ν' αφήνω τα λάθη να γίνονται, ν' ανοίγω καρδιές για να μην κλείνονται. Θέλω αγάπη, θέλω αλήθεια, θέλω χαμόγελο, θέλω φροντίδα. Τα θέλω όλα ή και τίποτα, φτάνει να νιώθω όσα είναι ανείπωτα.
Θέλω να βλέπω και να αισθάνομαι, όσα δεν φαίνονται, όλα όσα χάνονται. Θέλω ν' αγγίζω και να ονειρεύομαι, χάρτες να σκίζω και πάντα σ' εμένα πάλι να έρχομαι. Θέλω αυτό που μοιάζει άπιαστο, θέλω το απλό που είναι πολυδιάστατο. Θέλω την επιθυμία και το όνειρο.
Άνοιξη... και μυαλό-ψυχή βρίσκονται σε μια αναταραχή, μια διεργασία, γενικά είναι περίεργη αυτή η φάση της ζωής μου, φαντάζομαι όχι μόνο της δικής μου. Νομίζω ότι η λέξη που ταιριάζει απόλυτα σε όλα τα συναισθήματα αυτή την περίοδο είναι το "πολύ": κούραση, άγχος, θλίψη, διχασμός, απογοήτευση, απαισιοδοξία, σκέψη και σκεπτικισμός, αρνητισμός, βάρος και κενό. Ναι, και μεγάλη αντίφαση σε όλα. Πολύ.
Η πιο ωραία εποχή του χρόνου πώς γίνεται πάντα η δυσκολότερη περίοδος, η στιγμή που αρχίζει ο απολογισμός, που σαν αλλεργίες φουντώνουν οι ανησυχίες και -τί κρίμα!- γι' αυτές τις τελευταίες δεν υπάρχουν αντιϊσταμινικά, πρέπει να το παλέψεις μόνος με ομοιοπαθητική. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσον έχει αποτέλεσμα.
Το σημείο που η ζωή σου παίρνει μια από τις μεγαλύτερες στροφές που θα συναντήσει στο δρόμο της, αυτό που σηματοδοτεί την αλλαγή, δημιουργεί τόσο φόβο και προξενεί τέτοιο πόνο σαν να αποκολλάται ένα κομμάτι της ψυχής σου, σαν να το θυσιάζεις γι' αυτό που θα έρθει. Περιμένεις να 'ναι καλύτερο, πιο χαρούμενο, πιο κοντά στα όνειρά σου, αλλά το φοβάσαι και λυπάσαι γι' αυτό που αφήνεις, όχι γιατί είμαστε ανόητοι, απλώς άνθρωποι που το άγνωστο φοβίζει. Οι προσδοκίες συμβάλλουν στο πώς θα κρίνουμε το αποτέλεσμα, αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ' αυτές, είτε γιατί είναι μεγάλες είτε γιατί είναι υποδεέστερο της προηγούμενης κατάστασης, τότε η απογοήτευση θα είναι τεράστια κι οδυνηρή. Συνήθως, εμείς οι άνθρωποι ονειρευόμαστε τη ζωή μας και τη θέλουμε όπως ακριβώς την ονειρευτήκαμε. Όταν έρχεται η στιγμή να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι μέσα μας διχάζεται, το κομμάτι που επιθυμεί διακαώς την αλλαγή και το κομμάτι που έχει γαντζωθεί στο παρελθόν γιατί τρέμει απ' το φόβο. Είναι η στιγμή που πρέπει να νικήσουμε το φόβο και να πάρουμε το ρίσκο, αλλιώς θα μείνουμε ακίνητοι, σταθεροί και θα μεμψιμοιρούμε για όσα μπορούσαμε να τολμήσουμε, αλλά δεν τολμήσαμε.
Μόλις περάσω αυτή τη στροφή θα σας πω πώς είναι το μετά. Αν την περάσετε πριν από μένα θα ήθελα πολύ να μου πείτε πώς είναι, μήπως αναθαρρήσω. Αν, όμως, δεν είναι όπως το ονειρευόσασταν, μην μου το πείτε, είμαι επιρρεπής και μπορεί να λιποψυχήσω.
Το ξεκίνησα λίγο ποιητικά, λίγο συναισθηματικά, λίγο εξομολογητικά...Αυτές τις μέρες ξεφύγαμε λίγο από τα συνηθισμένα μας όρια ως προς το περιεχόμενο. Αλλά πάλι, ποιός είπε πως τέθηκαν όρια; Προσωπικό blog είναι, ό,τι μου κάνει εντύπωση, ό,τι θέλω να σχολιάσω, να πούμε, να μοιραστούμε, να αισθανθούμε, γράφω. Οπότε, εντάξει είμαστε. Είμαι και λίγο (λέμε τώρα) ενοχική και -πού και πού- χρειάζομαι να εξηγώ και να δικαιολογούμαι. Ανήκει κι αυτό στα προς αλλαγή που λέγαμε...
Και μην ξεχνάτε: μια σταγόνα επιθυμίες, μια σταγόνα όνειρα, μία φως και μια χρώμα μέσα σ' ένα ποτήρι νερό επιβάλλεται καθημερινά για δυνατές καρδιές, ανοιχτά μυαλά, φωτεινές ψυχές και όμορφη ζωή!
Υ.Γ.Μην ξεχάσετε ν' αλλάξετε την ώρα, πάμε στη θερινή. Μόλις οι δείκτες δείξουν 3πμ γυρίστε τους στις 4πμ.
Καλως όρισες, Άνοιξη...
