Μια βόμβα εξερράγη ένα Κυριακάτικο βράδυ σ' ένα δρόμο κάπου στα Κάτω Πατήσια, τρεις άνθρωποι περνούσαν, ο ένας σκοτώθηκε, οι άλλοι δυο τραυματίστηκαν. Αυτό θα ήταν μια πεζή αναφορά, μόνο που όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές τίποτα δεν μπορεί να είναι πεζό.
Χτες το βράδυ, Κυριακή των Βαΐων, μια οικογένεια Αφγανών, η μητέρα και τα δύο της παιδιά, ο 15χρονος γιος και η 10χρονη κόρη της, πήγαν, γύρω στις 11 παρά, στον κάδο απορριμάτων που βρισκόταν 50 μέτρα από το σπίτι στο οποίο έμεναν, για να ψάξουν στα σκουπίδια μήπως βρουν κάτι χρήσιμο. Αυτό έκαναν κάθε βράδυ τέτοια ώρα. Η ατυχία τους ήταν πως αυτή τη φορά κάποιοι είχαν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό, μπροστά από την Εταιρεία Δημόσιας Διοίκησης, μέσα σ' ένα σακ-βουαγιαζ, το οποίο πήρε ο 15χρονος, γιατί δεν μπορούσε να το σηκώσει η αδελφή του, και καθώς περιεργάζονταν το περιεχόμενο, εξερράγη ο μηχανισμός με αποτέλεσμα ο 15χρονος, όχι απλώς να σκοτωθεί, αλλά να διαμελιστεί. Η 10χρονη αδερφή του νοσηλεύεται στο Παίδων και κινδυνεύει να χάσει την όρασή της και η μητέρα είναι ελαφρά τραυματισμένη και νοσηλεύεται στον Ερυθρό Σταυρό.
Κανείς δεν έκανε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην αστυνομία ή σε κάποιο μέσο, κανείς δεν σκέφτηκε πως θα μπορούσε σ' ένα τόσο πυκνοκατοικημένο μέρος να περνά κόσμος, κανείς δεν δίνει προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή. Δεν ξέρουμε αν ήταν τρομοκρατική οργάνωση ή ακροδεξιοί ρατσιστές που γνώριζαν τις κινήσεις της οικογένειας και αποφάσισαν να το παίξουν θεοί και να κανονίζουν ποιος πρέπει να ζει και ποιος να πεθαίνει. Ένα είναι το σίγουρο, τον τελευταίο καιρό ντρεπόμαστε όλο και πιο πολύ, όλο και συχνότερα, που είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε στην ίδια κατηγορία των ειδών με όλους αυτούς τους αναίσχυντους και σιχαμερούς ανθρώπους.
Δεν υπάρχει αγωνιστικό πνεύμα, αναρχική σκέψη πια, υπάρχει τρομοκρατία. Ας το προσέξουμε λίγο: Τ-ρ-ο-μ-ο-κ-ρ-α-τ-ί-α. Τρόμος και κράτος, διπλή σημασία, τρομοκρατούν το κράτος, αλλά και διαχειρίζονται τον τρόμο, τον προκαλούν.
Ένας νοήμων και μη ψυχασθενής, δεν βάζει βόμβες όπου γουστάρει, γιατί έτσι γουστάρει. Δεν καταφεύγει καν σε τέτοιες βίαιες, επικίνδυνες, απάνθρωπες και μη πολιτισμένες μεθόδους. Η διαμαρτυρία και ο αγώνας δεν γίνεται με το να φοβίζουμε και να σκοτώνουμε κόσμο. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, οι κρετίνοι -και με συγχωρείτε για την οργή και τους χαρακτηρισμούς- που επιδίδονται σε τέτοιες ενέργειες είναι άκρως συμπλεγματικά όντα, με τρομερά απωθημένα, έως και σχιζοφρενείς, διότι ένας κανονικός, λογικός, ισορροπημένος άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ τόσο επονείδιστες και απάνθρωπες πράξεις. Όταν αψηφάς τη λογική, το συναίσθημα, την ανθρώπινη ζωή, είσαι άρρωστος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.
Η ψυχική πενία είναι η χειρότερη μορφή φτώχειας, γιατί είναι η μόνη που είναι τόσο επικίνδυνη και κυρίως, η μοναδική μη αναστρέψιμη. Και για τον πιο φτωχό άνθρωπο υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και θ' αλλάξει, αλλά η φτώχεια της ψυχής δεν έχει ελπίδα, δεν ξέρει καν τί σημαίνει ελπίδα.
Σαν να μην έφτανε ο χθεσινοβραδινός πανικός, σήμερα το πρωί κάποιοι μπήκαν σε ένα κοσμηματοπωλείο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Σερίφου στα Πατήσια για να το ληστέψουν και τραυμάτισαν τον ιδιοκτήτη. Λίγη ώρα αργότερα, οι ίδιοι δράστες -όπως πιστεύει η αστυνομία- εισέβαλαν σε πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στην οδό Παρασκευοπούλου και Γιάνναρη στην ίδια περιοχή και σκότωσαν τον ιδιοκτήτη έχοντας αποσπάσει άγνωστο χρηματικό ποσό.
Πότε πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, πότε ακριβώς συνέβη; Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, αφορμή και δικαιολογία είναι, όχι αιτία. Η πραγματική κρίση είναι αυτή των ηθικών αξιών και φραγμών, της ψυχής και του μυαλού. Θα καταφέρουμε ποτέ να ξεπεράσουμε αυτές τις κρίσεις ή θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο;
Είναι ανησυχητικό με πόση ευκολία μπορεί κάποιος να τρομοκρατεί, να ληστεύει, να σκοτώνει, χωρίς ούτε ένα αμυδρό ίχνος ενδοιασμού, ντροπής κι ανθρωπιάς. Ξαφνικά, μας πλημμύρισαν δίποδα που πιστεύουν πως ο κόσμος τους ανήκει, εξουσιομανείς που ζουν κι αναπνέουν για να επιβάλλονται. Αγανακτούμε, αλλά μάλλον δεν το δείχνουμε σωστά, καθώς συνεχίζουν να δρουν ανεξέλεγκτα. Ήρθε η ώρα να αγανακτήσουμε, δείχνοντάς το και κάνοντας πράξη πως δεν πρόκειται να ανεχθούμε κανέναν μ' αυτή τη λογική και συμπεριφορά.
Η δύναμη είναι μέσα μας, εμείς είμαστε η δύναμη. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Η βλακεία είναι ανίκητη, ναι, αλλά ειδικά όταν την αφήνεις ανεξέλεγκτη. Αυτά πρέπει να πνίγονται από μικρά, πριν να είναι πολύ αργά.
Δύο άνθρωποι από χτες το βράδυ μέχρι σήμερα το μεσημέρι έχασαν τη ζωή τους, ένας 15χρονος φτωχός Αφγανός κι ένας ενήλικας μεροκαματιάρης Έλληνας. Η ζωή κι ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις, ας μην κάνουμε κι εμείς. Οι άνθρωποι κρίνονται από αυτό που είναι, όχι από το πού κατάγονται.
Να είμαστε ρατσιστές με τους ρατσιστές, όχι με τους αποδέκτες του ρατσισμού. Και δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά, δεν είμαι. Είμαι προκατειλημμένη, και τ' ομολογώ, με διάφορους λαούς, π.χ. Γερμανούς ή Τούρκους, λόγω της Ιστορίας και της μέχρι τώρα νοοτροπίας αυτών, αλλά συναντώ πάντα εξαιρέσεις και με χαροποιεί, όχι μόνο ότι υπάρχουν, αλλά ότι το μυαλό μου δεν έχει αποστειρωθεί τόσο πολύ, ώστε μπορώ ακόμη να τις βλέπω και να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κρίνουμε μόνο τους ανθρώπους. Ακριβώς όπως θέλουμε οι άλλοι να κρίνουν εμάς, όχι σαν εκπροσώπους του ελληνικού λαού, αλλά ως μεμονωμένες προσωπικότητες.
Άγιες μέρες διανύουμε, μέρες των παθών του θεανθρώπου, κανείς όμως, απ' ό,τι φαίνεται, δεν αισθάνεται την παραμικρή κατάνυξη, δεν έχει νιώσει να τον αγγίζει το πνεύμα των ημερών. Μάλλον χάθηκε ό,τι αληθινό και ανθρώπινο υπήρχε μέσα μας.
Μεγάλη φτώχεια στην ψυχή, μεγάλη...
Τελικά, η λέξη επανάσταση αποκτά μια άλλη έννοια, πολύ κατώτερη της αρχικής. Από 'δω και πέρα η πραγματική επανάσταση θα 'ναι απέναντι στους δήθεν "επαναστάτες"... Ο κόσμος δεν σώζεται με βόμβες, αλλά με ανθρωποκεντρικές προσπάθειες, αλλά και που το λέω ποιος θα τ' ακούσει;...
Χτες το βράδυ, Κυριακή των Βαΐων, μια οικογένεια Αφγανών, η μητέρα και τα δύο της παιδιά, ο 15χρονος γιος και η 10χρονη κόρη της, πήγαν, γύρω στις 11 παρά, στον κάδο απορριμάτων που βρισκόταν 50 μέτρα από το σπίτι στο οποίο έμεναν, για να ψάξουν στα σκουπίδια μήπως βρουν κάτι χρήσιμο. Αυτό έκαναν κάθε βράδυ τέτοια ώρα. Η ατυχία τους ήταν πως αυτή τη φορά κάποιοι είχαν τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό, μπροστά από την Εταιρεία Δημόσιας Διοίκησης, μέσα σ' ένα σακ-βουαγιαζ, το οποίο πήρε ο 15χρονος, γιατί δεν μπορούσε να το σηκώσει η αδελφή του, και καθώς περιεργάζονταν το περιεχόμενο, εξερράγη ο μηχανισμός με αποτέλεσμα ο 15χρονος, όχι απλώς να σκοτωθεί, αλλά να διαμελιστεί. Η 10χρονη αδερφή του νοσηλεύεται στο Παίδων και κινδυνεύει να χάσει την όρασή της και η μητέρα είναι ελαφρά τραυματισμένη και νοσηλεύεται στον Ερυθρό Σταυρό.
Κανείς δεν έκανε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην αστυνομία ή σε κάποιο μέσο, κανείς δεν σκέφτηκε πως θα μπορούσε σ' ένα τόσο πυκνοκατοικημένο μέρος να περνά κόσμος, κανείς δεν δίνει προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή. Δεν ξέρουμε αν ήταν τρομοκρατική οργάνωση ή ακροδεξιοί ρατσιστές που γνώριζαν τις κινήσεις της οικογένειας και αποφάσισαν να το παίξουν θεοί και να κανονίζουν ποιος πρέπει να ζει και ποιος να πεθαίνει. Ένα είναι το σίγουρο, τον τελευταίο καιρό ντρεπόμαστε όλο και πιο πολύ, όλο και συχνότερα, που είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε στην ίδια κατηγορία των ειδών με όλους αυτούς τους αναίσχυντους και σιχαμερούς ανθρώπους.
Δεν υπάρχει αγωνιστικό πνεύμα, αναρχική σκέψη πια, υπάρχει τρομοκρατία. Ας το προσέξουμε λίγο: Τ-ρ-ο-μ-ο-κ-ρ-α-τ-ί-α. Τρόμος και κράτος, διπλή σημασία, τρομοκρατούν το κράτος, αλλά και διαχειρίζονται τον τρόμο, τον προκαλούν.
Ένας νοήμων και μη ψυχασθενής, δεν βάζει βόμβες όπου γουστάρει, γιατί έτσι γουστάρει. Δεν καταφεύγει καν σε τέτοιες βίαιες, επικίνδυνες, απάνθρωπες και μη πολιτισμένες μεθόδους. Η διαμαρτυρία και ο αγώνας δεν γίνεται με το να φοβίζουμε και να σκοτώνουμε κόσμο. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, οι κρετίνοι -και με συγχωρείτε για την οργή και τους χαρακτηρισμούς- που επιδίδονται σε τέτοιες ενέργειες είναι άκρως συμπλεγματικά όντα, με τρομερά απωθημένα, έως και σχιζοφρενείς, διότι ένας κανονικός, λογικός, ισορροπημένος άνθρωπος δεν θα έκανε ποτέ τόσο επονείδιστες και απάνθρωπες πράξεις. Όταν αψηφάς τη λογική, το συναίσθημα, την ανθρώπινη ζωή, είσαι άρρωστος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας.
Η ψυχική πενία είναι η χειρότερη μορφή φτώχειας, γιατί είναι η μόνη που είναι τόσο επικίνδυνη και κυρίως, η μοναδική μη αναστρέψιμη. Και για τον πιο φτωχό άνθρωπο υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι θα γίνει και θ' αλλάξει, αλλά η φτώχεια της ψυχής δεν έχει ελπίδα, δεν ξέρει καν τί σημαίνει ελπίδα.
Σαν να μην έφτανε ο χθεσινοβραδινός πανικός, σήμερα το πρωί κάποιοι μπήκαν σε ένα κοσμηματοπωλείο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Σερίφου στα Πατήσια για να το ληστέψουν και τραυμάτισαν τον ιδιοκτήτη. Λίγη ώρα αργότερα, οι ίδιοι δράστες -όπως πιστεύει η αστυνομία- εισέβαλαν σε πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στην οδό Παρασκευοπούλου και Γιάνναρη στην ίδια περιοχή και σκότωσαν τον ιδιοκτήτη έχοντας αποσπάσει άγνωστο χρηματικό ποσό.
Πότε πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, πότε ακριβώς συνέβη; Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, αφορμή και δικαιολογία είναι, όχι αιτία. Η πραγματική κρίση είναι αυτή των ηθικών αξιών και φραγμών, της ψυχής και του μυαλού. Θα καταφέρουμε ποτέ να ξεπεράσουμε αυτές τις κρίσεις ή θα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο;
Είναι ανησυχητικό με πόση ευκολία μπορεί κάποιος να τρομοκρατεί, να ληστεύει, να σκοτώνει, χωρίς ούτε ένα αμυδρό ίχνος ενδοιασμού, ντροπής κι ανθρωπιάς. Ξαφνικά, μας πλημμύρισαν δίποδα που πιστεύουν πως ο κόσμος τους ανήκει, εξουσιομανείς που ζουν κι αναπνέουν για να επιβάλλονται. Αγανακτούμε, αλλά μάλλον δεν το δείχνουμε σωστά, καθώς συνεχίζουν να δρουν ανεξέλεγκτα. Ήρθε η ώρα να αγανακτήσουμε, δείχνοντάς το και κάνοντας πράξη πως δεν πρόκειται να ανεχθούμε κανέναν μ' αυτή τη λογική και συμπεριφορά.
Η δύναμη είναι μέσα μας, εμείς είμαστε η δύναμη. Ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη. Η βλακεία είναι ανίκητη, ναι, αλλά ειδικά όταν την αφήνεις ανεξέλεγκτη. Αυτά πρέπει να πνίγονται από μικρά, πριν να είναι πολύ αργά.
Δύο άνθρωποι από χτες το βράδυ μέχρι σήμερα το μεσημέρι έχασαν τη ζωή τους, ένας 15χρονος φτωχός Αφγανός κι ένας ενήλικας μεροκαματιάρης Έλληνας. Η ζωή κι ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις, ας μην κάνουμε κι εμείς. Οι άνθρωποι κρίνονται από αυτό που είναι, όχι από το πού κατάγονται.
Να είμαστε ρατσιστές με τους ρατσιστές, όχι με τους αποδέκτες του ρατσισμού. Και δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά, δεν είμαι. Είμαι προκατειλημμένη, και τ' ομολογώ, με διάφορους λαούς, π.χ. Γερμανούς ή Τούρκους, λόγω της Ιστορίας και της μέχρι τώρα νοοτροπίας αυτών, αλλά συναντώ πάντα εξαιρέσεις και με χαροποιεί, όχι μόνο ότι υπάρχουν, αλλά ότι το μυαλό μου δεν έχει αποστειρωθεί τόσο πολύ, ώστε μπορώ ακόμη να τις βλέπω και να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κρίνουμε μόνο τους ανθρώπους. Ακριβώς όπως θέλουμε οι άλλοι να κρίνουν εμάς, όχι σαν εκπροσώπους του ελληνικού λαού, αλλά ως μεμονωμένες προσωπικότητες.
Άγιες μέρες διανύουμε, μέρες των παθών του θεανθρώπου, κανείς όμως, απ' ό,τι φαίνεται, δεν αισθάνεται την παραμικρή κατάνυξη, δεν έχει νιώσει να τον αγγίζει το πνεύμα των ημερών. Μάλλον χάθηκε ό,τι αληθινό και ανθρώπινο υπήρχε μέσα μας.
Μεγάλη φτώχεια στην ψυχή, μεγάλη...
Τελικά, η λέξη επανάσταση αποκτά μια άλλη έννοια, πολύ κατώτερη της αρχικής. Από 'δω και πέρα η πραγματική επανάσταση θα 'ναι απέναντι στους δήθεν "επαναστάτες"... Ο κόσμος δεν σώζεται με βόμβες, αλλά με ανθρωποκεντρικές προσπάθειες, αλλά και που το λέω ποιος θα τ' ακούσει;...
