Είναι από αυτά τα τραγούδια που τα αγαπάς στίχο-στίχο, που κάτι μέσα τους, από τη μελωδία, τα λόγια την ερμηνεία μέχρι το συναίσθημα που σου δημιουργούν ταιριάζει τόσο σ' εσένα που το σιγοψιθυρίζεις σε ανύποπτο χρόνο. Και αν μη τι άλλο, είναι σύνθεση του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, αν προσθέσουμε και την ερμηνεία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, τότε μόνο αγαπημένο θα μπορούσε να είναι!
Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του και ακόμη είναι τόσο ζωντανό τραγούδι!
Όλοι μας, αυτή την περίοδο, αισθανόμαστε ασφυξία σαν αυτή που περιγράφουν οι στίχοι του κομματιού. Η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις που αυξάνονται, η αίσθηση ανεπάρκειας που νιώθουμε, αλλά και αδυναμίας να βοηθήσουμε τους άλλους, οι ανάγκες που είναι πάντα εκεί κι όσο τις παραμερίζουμε τόσο περισσότερες και πιο απαιτητικές γίνονται κι όλο πιο καταπιεσμένες. Κι έρχονται στιγμές για όνειρα, για πολλά όνειρα: μακρινά ταξίδια, εξάλειψη προβλημάτων και προβληματισμών, ένας κόσμος πολύχρωμος, γελαστός, φωτεινός και γεμάτος αγάπη και δημιουργικότητα, χωρίς άγχη, χωρίς φόβο, χωρίς έξωθεν κι έσωθεν πίεση και καταπίεση, που δεν χρειάζεται ν' αγανακτήσεις, να θυμώσεις, να πληγωθείς, να ματαιωθείς, να μετρήσεις τραύματα και απώλειες. Ένας κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν είναι. Όλοι βιάζονται, αγχώνονται, θυμώνουν, στεναχωριούνται, είναι επιθετικοί, ανυπόμονοι, δεν έχουν χρόνο (πέρα από χρήμα), διάθεση, χαρά, χαμόγελο, ελπίδα. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Γι' αυτό: μην ξεχνάς να νιώθεις, να μην χάνεις την ελπίδα, να μην παραγκωνίζεις όσους στ' αλήθεια αγαπάς, σ' αγαπούν και αποδέχεστε ο ένας τον άλλο ολόκληρο, χωρίς προσθαφαιρέσεις, με όσα αγαπάς και όσα δεν σ' αρέσουν.
Για όλους μας που λίγο ή πολύ νιώθουμε πως αγωνιζόμαστε για πράγματα απλά κι αυτονόητα στον κόσμο εκεί έξω, αλλά και βαθιά μέσα μας με τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού δεν μπορούμε να μπούμε σ' ένα υπερωκεάνιο, ας το απολαύσουμε μελωδικά για μερικά λεπτά.
Καλή μας εβδομάδα!
Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου
άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα 'χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή
παρά που λες πως μ' αγαπάς
να 'χα πιστέψει.
Γιατί τώρα είναι σπάνιο
να ξοφλήσω το δάνειο
που 'χα πάρει απ' το χθες
για να ελπίζω
σ' έναν αγώνα τιτάνιο
σαν υπερωκεάνιο
μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.
Παναγιά μου εσύ του Νοτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη
μια βαθιά πληγή
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά.
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά.
Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου
άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει
ίσως και να 'χα ονειρευτεί
πως σαν την έρημο καυτή
είν' η ψευτιά που λόγια αγάπης
πάει να χτίσει.
Παναγιά μου εσύ του Νοτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη
μια βαθιά πληγή
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά
Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Υπερωκεάνιο
