Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Οποία έκπληξις!

Αχ, τί καλά!Βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς... Ευτυχώς ο λαός μας έχει άφθονες παροιμίες για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Εμ, αφού μόνο εμείς τα κάνουμε κάτι τέτοια, έπρεπε να έχουμε και τις ανάλογες χαρακτηριστικές εκφράσεις για να τα περιγράφουμε.
Μυαλό δεν βάζουμε. Αλλά απορώ αν θα βάλουμε ποτέ... Πήγα να ρίξω την ψήφο διαμαρτυρίας μου -όπως πολύ λίγοι απ' ό, τι απεδείχθη- για πρώτη φορά, καθώς στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές προτίμησα να διαβάσω για την επαναληπτική εξεταστική παρά να τρέχω στο χωριό για να ρίξω λευκό. Πήγα στο εκλογικό κέντρο, το οποίο έψαχνα γιατί δεν ήξερα πού βρίσκεται, στις 2:25μμ και γύρισα έχοντας ψηφίσει στις 2:51μμ. Αυτό δεν σημαίνει ότι περπατάω γρήγορα ή πως έχω ενσωματεμένο GPS, αλλά πως δεν υπήρχε προσέλευση ψηφοφόρων. Οι κυρίες της εφορευτικής επιτροπής μαζί με την δικαστική επιμελήτρια ήταν τέσσερις, την ώρα που μπήκα στην αίθουσα γευμάτιζαν, καθώς άνθρωποι είναι, μες στο καταμεσήμερο, πείνασαν. Μόνο ένας κύριος γύρω στα 35 περίμενε να του δώσουν τα ψηφοδέλτια για να μπει στο μπλε παραβάν και να διαλέξει αν θα τιμωρήσει, αν θα υποστηρίξει ή αν θα μείνει ουδέτερος με την ψήφο του. Ομολογώ ότι μόλις πήρα το χαρτομάνι, τρόμαξα. Μα είναι λογικό να υπάρχουν τόσα κόμματα και όμως, να μην τα έχουμε ξανακούσει ποτέ; Πρώτο-πρώτο ήταν το λευκό με υποσημείωση "έγκυρο" και μετά, ήρθε το καλό:Χρυσή Αυγή. Θεέ και Κύριε! Κάποιος μου κάνει πλάκα. Πόσα χτυπήματα ν' αντέξει ένας άνθρωπος μέσα στο μεσημέρι, μια μέρα με καύσωνα, που μαγείρευε δυο ώρες και περπατούσε μες στον ήλιο για να ψηφίσει; Κι όμως, πολλά!
Είδα το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων σκέτο, ούτε SOS, ούτε Πράσινοι. Οι Οικολόγοι του Δημοσθένη Βεργή. Και αυτό -αν και ομολογουμένως δύσκολο- το κατάλαβα από την φωτογραφία του προαναφερθέντος πάνω από το όνομα του κόμματος. Κι έρχομαι να ρωτήσω: Σε μια χώρα που αρχηγός κόμματος γίνεται ο Δημοσθένης Βεργής και ο Γιώργος Καρατζαφέρης και που υπάρχει κόμμα με τα πιστεύω της Χρυσής Αυγής, τί άλλο μπορεί να δούμε;
Πρόσεξα τις ζωγραφιές των παιδιών στους τοίχους της αίθουσας και του διαδρόμου -το εκλογικό κέντρο ήταν σε δημοτικό σχολείο- και σκέφτηκα πόσο παράταιρη εικόνα είναι οι πεταλούδες και τα ανθισμένα λουλούδια με τα παραβάν και τα χαρτιά που το περιεχόμενό τους, τις περισσότερες φορές, σε κάνει να ντρέπεσαι που τα κρατάς. Ψηφίζουμε για το μέλλον το δικό μας κι αυτών των παιδιών κι όμως τα δικά τους όνειρα έχουν τόσο διαφορετικές και πολλές αποχρώσεις από αυτές των κομμάτων. Δεν είναι ούτε μόνο μπλε, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, ούτε έχουν ανόητους πυρσούς, ψεύτικους ήλιους, σφυροδρέπανα, πολύχρωμες σημαιούλες, πλαστικούς ήλιους(το λουλούδι), ούτε κάτι που θυμίζει σήμα αστυνομίας. Λένε ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα, το μυαλό μας δεν δείχνει χρώματα όταν κοιμόμαστε, αλλά έχουν φως. Εγώ πάντως, ονειρεύομαι με χρώματα, με ήχους, με μουσική και με συναισθήματα. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα ή για δική μου ψευδαίσθηση που βλέπω έτσι τα όνειρα, αλλά μάλλον δεν είμαι η μόνη και το κατάλαβα σήμερα το μεσημέρι σε μια σχολική αίθουσα. Εκεί που οι μόνοι ψηφοφόροι ήμασταν εγώ κι ο ένας κύριος, που μάλλον κι οι δυο προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε τί θα ψηφίσουμε. Εκεί που φεύγοντας είδα μια γιαγιά με την κόρη και την μικρή εγγονή της να εύχεται να μην χρειάζεται ν' ανέβει σκάλες -δυστυχώς χρειαζόταν- και ένας απηυδισμένος κύριος έψαχνε να βρει σε ποια αίθουσα ψηφίζει.
Εκλογές. Τί αστεία λέξη! Σκεφτείτε τη συγγένεια της λέξης εκλέγω με την λέξη εκλογικεύω. Δεν θυμάμαι από την Ιστορία να υπήρξε κάποια στιγμή που να μπήκε η λογική στο παιχνίδι της εκλογής. Αν είχε γίνει, δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ ο Μπους ή ο Μπερλουσκόνι ή ο Μητσοτάκης(τί τάσεις αυτοκτονίας έχω βραδιάτικα!), άρα η λογική είναι η μόνη που απέχει σταθερά από την εκλογική διαδικασία. Λίγη σταθερότητα μας χρειάζεται εδώ που τα λέμε.
Αγάπησα τον τόπο μου, όταν έπαψα να θέλω να τον γνωρίσω. Αν συνέχιζα να προσπαθώ μάλλον θα τον μισούσα. Κι αν συνέχιζα να προσπαθώ να τον κατανοήσω, θα είχα τρελαθεί. Οπότε μια λύση μας μένει, να μη ζητάμε παραπάνω απ' όσα μπορεί να μας δώσει, αλλά να δώσουμε εμείς κάτι(και δεν εννοώ κι άλλους φόρους, αλλά ιδέες και πράξεις) για να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής και την μαζοχιστική νοοτροπία μας. Καλά τα έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης:Γνώρισα τους ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα. Γιατί οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη, αλλά δεν αλλάζουν, ενώ τα ζώα δεν έχουν, αλλά προσαρμόζονται κι εκτιμούν αναλόγως τις καταστάσεις. Ό, τι δίνεις, παίρνεις εν ολίγοις.
Εμείς φάγαμε τόση φόλα τα τελευταία χρόνια κι ακόμα τα ίδια χέρια γλείφουμε. Αυτή τη φορά είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Θα δεχτώ ότι οι επιλογές μας δεν ήταν ούτε άπειρες ούτε εξαιρετικές, αλλά ακόμη και το άκυρο έχει αξία, ακόμη και μια ελάχιστα καλύτερη επιλογή σημαίνει κάτι, ακόμη και μια ευκαιρία σε κάποιον που έχει όραμα δεν πάει χαμένη. Έχουμε δώσει ευκαιρίες που έχουν πάει εν γνώσει μας στα χαμένα, αξίζει μία και κάπου που δεν πρόλαβαν να μας απομυζήσουν.
Η αποχή έφτασε το 50%. Λόγω τριημέρου, λόγω ζέστης ή λόγω απογοήτευσης. Το θέμα είναι ότι οι μισοί ενήλικες Έλληνες δεν ψήφισαν κι έτσι δεν άλλαξε κάτι στα ήδη υπάρχοντα δεδομένα. Απλώς αντί να βγει πρώτη η Ν. Δ. βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που στ' αλήθεια μου γεννά απορία είναι το ποιοί ψήφισαν ΛΑ. Ο. Σ. Μπορεί να φαίνομαι προκατειλημμένη απέναντι στο εν λόγω κόμμα και στο χώρο που εκπροσωπεί και ίσως έτσι είναι, αλλά δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μου. Ποιοί άνθρωποι το 2009 υποστηρίζουν ιδέες και ψηφίζουν βουλευτές του ΛΑ. Ο. Σ. για το Ευρωκοινοβούλιο; Ο Θανάσης Πλεύρης θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στη Ευρώπη, το διανοείστε; Δεν μπορώ να πιστέψω πως ψηφοφόροι αυτού του κόμματος είναι μόνο ηλικιωμένοι με πιο στενόμυαλες ιδέες που σηκώθηκαν μες στη ζέστη να ταλαιπωρηθούν για να το υποστηρίξουν. Πήγαν και νεότεροι. Είναι ανησυχητικό, νέοι άνθρωποι να στηρίζουν τόσο απόλυτες, ανελεύθερες, εθνικιστικές και απάνθρωπες, πολλές φορές, ιδέες. Η Ευρώπη ζητά ν' ανοίξουμε το μυαλό μας κι εμείς το κλείνουμε, όπως αποδείξαμε περίτρανα με τις σημερινές εκλογές.
Αντίο Μακεδονική Συμμαχία, Δράση, Οικολόγοι, Οικολόγοι SOS, Κυνηγοί, Χρυσή Αυγή(ω, Θεέ μου, Θε μου, που εισήγαγε πρώτη, ως επιφώνημα για τους απανταχού απηυδισμένους, η Μ. Δαμανάκη) και οι υπόλοιποι συνδυασμοί. Ήταν μια σπάνια μέρα, με πολλά περίεργα και ευτράπελα, μέχρι και οι δημοσκοπήσεις , τα περίφημα exit polls, διαψεύστηκαν.
Γι' αυτό κι εγώ άφησα τον ρεαλισμό και την τηλεοπτική τρέλα και καλλιέργησα την ρομαντική μου πλευρά με την ταινία Το Ημερολόγιο, του Nick Cassavetes. Σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τομείς μπορεί να επανέλθεις στην πρώτη σου αγάπη και να προδώσεις τα ύστατα πιστεύω σου. Στην ταινία είναι το σωστό, στην πολιτική ζωή όμως; Μήπως κι εδώ πρέπει να αφήσεις τη συνήθεια και την υποτιθέμενη ασφάλεια και να ρισκάρεις για τη ζωή που αξίζει να ζεις; Μπορεί ο πολύς ρομαντισμός να μ' έχει επηρεάσει και για πιο κυνικούς τομείς, αλλά οι επαναστάσεις ξεκίνησαν όταν άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα και αυτόνομα για τη ζωή τους. Αποφάσισαν λοιπόν, να διακινδυνέψουν για ν' αλλάξουν τη ρουτίνα και τις περισσότερες φορές τους βγήκε σε καλό...
Εμείς, ακόμα να τ' αποφασίσουμε. Μάλλον πάθαμε ανοσία σε όσα συμβαίνουν. Αυτό είναι πράγματι πολύ επικίνυνο.