Τί ζωή κι αυτή;!Μα να μην μπορείς να ησυχάσεις λίγο από την τρέλα, να πεις ότι είμαστε καλά και να δεις το μέλλον αισιόδοξα -όσο μας επιτρέπει ο καιρός και ο Αλμούνια.
Τίποτα, παιδιά, τίποτα. Ας το πάρουμε απόφαση, ήρθε η στιγμή να μεταναστεύσουμε οι εναπομείναντες κανονικοί άνθρωποι σε έναν άλλο πλανήτη, μη σας πω και γαλαξία. Αυτή η βδομάδα τα είχε όλα κι εννοώ τα δυσάρεστα και εξοργιστικά.
Ξεκινάμε με το περίφημο εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του περιοδικού Focus με το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου να επιδεικνύει τον μέσο των δακτύλων της (τον γνωστό, ξέρετε, μεταξύ δείκτη και παράμεσου). Δεν θέλω να αρχίσω της εθνικές ή -ακόμη χειρότερα- τις εθνικιστικές κορώνες, ωστόσο, μερικά πράγματα είναι καλό να τοποθετούνται και να παρατηρούνται στη θέση και στις διαστάσεις που τους πρέπουν.
Στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο Βερολίνο, υπάρχει το νησί των μουσείων. Πρόσφατα, επισκέφτηκε την πόλη και τα μουσεία μια φίλη μου, η οποία δήλωσε κατενθουσιασμένη με τα εκθέματα και τον σεβασμό των Γερμανών υπαλλήλων προς τους Έλληνες και τον πολιτισμό μας. Ένα από τα μουσεία περιλαμβάνει ολόκληρο το μουσείο της Περγάμου (βλέπε Μικρά Ασία), καθώς και μια τεραστίων διαστάσεων πύλη ελληνικής πόλης. Φυσικά, ο αριθμός των ελληνικών αγαλμάτων, αγγείων, γλυπτών γενικότερα, είναι μεγαλύτερος ίσως των δικών μας μουσείων. Οι ξεναγοί των μουσείων μιλάνε ελληνικά και παρέχουν στους Έλληνες επισκέπτες ακουστικά, από τα οποία η ξενάγηση γίνεται στα ελληνικά. Πολύ ωραία θα πούμε όλοι. Άρα, ο πολιτισμός που μοσχοπουλάνε οι Γερμανοί, δεν είναι δικός τους, αλλά δικός μας. Πού είναι τα χρήματα που μας οφείλουν; Καθότι τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην χώρα που τα έφτιαξε, κάνω λάθος; Όταν μια γκαλερί φέρνει έργα ξένων καλλιτεχνών, πληρώνει ένα ποσό για την μεταφορά και την έκθεση, δηλαδή για τη χρήση τους. Πόσα λεφτά μας χρωστάει μόνο από αυτά η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία; Μήπως το ποσό είναι υπέρογκο; Μήπως μ' αυτά και μόνο ξεχρεώνουμε από δυο φορές καθεμία από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη κι αυτές που δεν έχουμε χρέος απέναντί τους; Ή μήπως να αναφερθώ στα δισεκατομμύρια ευρώ (ή στον χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος) που δεν έχουν καταβληθεί ως αποζημίωση για τις καταστροφές και τα θύματα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Τα ξεχνάμε αυτά; Βρε, τί ασθενή μνήμη που έχουν αυτοί οι Γερμανοί...
Επειδή κι εμείς δημοσιογράφοι είμαστε (ακόμη στον προθάλαμο της δουλειάς, αλλά πέντε πράγματα τα μάθαμε), κανόνας της δημοσιογραφίας είναι η αντικειμενική προσέγγιση, ακόμη κι αν η ματιά είναι υποκειμενική. Ο δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε το κείμενο, θα ήταν προτιμότερο και πιο έντιμο να αντιμετωπίσει και να σχολιάσει τη δική του Ιστορία, έστω συνοπτικά, κάνοντας μια αυτοκριτική, πριν αρχίσει το παραλήρημα της Μαντάμ Σουσού. Όταν το σκάνδαλο Siemens δεν έχει ξεθωριάσει -γιατί ναι, Έλληνες τα πήραν τα χρήματα, αλλά κάποιος τα έδωσε ως μίζα με σκοπιμότητα το κέρδος, ούτε βραχεία μνήμη διαθέτουμε ούτε άνοια έχουμε πάθει- όταν η Ντόϊτσε Τέλεκομ έχει μπει στην ελληνική αγορά και στο ελληνικό δημόσιο, όταν αεροδρόμιο και Γερμανοί πάνε μαζί, όταν γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ εδώ και χρόνια εδρεύει στη χώρα μας, όταν το RTL αγόρασε ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό, είναι καλό να μιλάμε με σύνεση για το ποια οικονομία βοηθάει την άλλη και με ποιους τρόπους, γιατί είναι πολύ εύκολο κάποιος με καλή μνήμη να σου θυμίσει ότι μάλλον, η ελληνική οικονομία και οι Έλληνες πολίτες στηρίζουν τη δική σου. Αν ένα ωραίο, ηλιόλουστο πρωινό πάψουμε να ψωνίζουμε από το γερμανικό σουπερμάρκετ, και γενικά τα γερμανικά προϊόντα, αλλάξουμε τηλεφωνικό δίκτυο, δεν παρακολουθούμε το κανάλι που διοικούν - άρα χάνουν κάθε έσοδο διαφήμισης- και οι ηλεκτρικές μας συσκευές ανήκουν σε ελληνικές ή άλλης χώρας εταιρείες, η ζημιά της γερμανικής οικονομίας μάλλον θα τους κάνει να μας παρακαλάνε να τους βοηθήσουμε -και όχι μόνο πολιτικά, αλλά και οικονομικά. Έτσι δεν είναι, κυρία (τώρα θα' λεγα, αλλά θα συγκρατηθώ) Μέρκελ;
Σχόλια περί του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών στα Γυμνάσια και Λύκεια μας, στην "εμμονή" με την παρελθοντολαγνεία και την "τελειότητα" μας, συγκρίσεις του επιπέδου: "τότε κι εμείς θα 'πρεπε να μαθαίνουμε γοτθικά" δείχνουν ότι η ειρωνεία είναι κάτι -που μαζί με τον πολιτισμό- δεν θα καταφέρουν ποτέ να κάνουν επιτυχημένα, ή έστω καλά, οι Γερμανοί.
Κι αυτό είναι ένα από τα χαρίσματα που απαρτίζουν την "τελειότητά" μας.
Η χώρα που πριν από 70 χρόνια -κι όμως, δεν είναι πολλά- γύρισε την Ευρώπη και συγκεκριμένα την Ελλάδα, στο Μεσαίωνα, που η Ιστορία της περιλαμβάνει εκατομμύρια μελανές και αιματοβαμμένες σελίδες, τον ναζισμό, τον Χίτλερ, την Αρία φυλή και σαπούνια Εβραίων, είναι κρίμα να ξεχνά πως οφείλει να ζητά αιώνια συγνώμη για τα εγκλήματα που έκανε και δεν πρόκειται να ξεπλυθούν ποτέ. Κανένας δεν θα ξεχάσει το Άουσβιτς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη βία, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τα ουρλιαχτά των ζωντανών που αποτεφρώνονταν, την μυρωδιά της σάρκας που έλιωνε για να πλένονται οι διεστραμμένοι της Αρίας φυλής. Αυτή είναι η Ιστορία τους και δεν θα έκανε κανέναν περήφανο. Εμείς τουλάχιστον, έχουμε ένα παρελθόν που γέννησε αξίες, τη δημοκρατία, την φιλοσοφία, την πολιτική σκέψη, την τέχνη, το θέατρο, την αρχιτεκτονική, το αίσθημα της ελευθερίας και της επανάστασης, την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη. Το παρελθόν δεν είναι δικαιολογία για το παρόν, ούτε διαβατήριο για το μέλλον, αλλά είναι γεγονός κι αυτό όσες ύβρεις κι αν εξαπολύσει ο οποιοσδήποτε, δεν αλλάζει. Ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Θουκυδίδης, η Σαπφώ, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Περικλής, ο Κολοκοτρώνης, ο Μαυρομιχάλης, η Μπουμπουλίνα, ο Βενιζέλος, ο Καποδίστριας, ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, η Σωτηρίου, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, η Μερκούρη, ο Καζαντζάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Μυταράς, ο Θεοτοκόπουλος και τόσοι άλλοι, γεννήθηκαν Έλληνες και φώτισαν με το πνεύμα τους ολόκληρο το κόσμο. Όπως ακριβώς, ο Χίτλερ γεννήθηκε Γερμανός και βύθισε στο σκοτάδι ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό το καλοκαίρι απείλησαν πως στα νησιά μας δεν θα πατήσει Γερμανός, και λοιπόν; Ένας Γερμανός, αγαπητοί μου, δεν φέρνει την (οικονομική) άνοιξη. Οι Έλληνες πάντως, την έφερναν για χρόνια στις φίλτατες τουρίστριες που έρχονταν να ζήσουν ένα ερωτικό καλοκαίρι. Μετά από το άρθρο κατάλαβα γιατί. Κάθεται η Γερμανίδα και σκέφτεται πού να πάει διακοπές, ξαφνικά αναρωτιέται προς τι τόση φασαρία γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό και τις φυσικές ομορφιές, ενός τόσο υπερφίαλου λαού που θέλει να μαθαίνει Αρχαία. Αφού αναρωτήθηκε μήπως υπάρχει κάποια άλλη αιτία πίσω από τόση έπαρση, αποφασίζει να το διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Βλέπει και το greek καμάκι και λέει "για να δούμε περί τίνος πρόκειται", είτε πείθεται, είτε πάλι δεν πολυενθουσιάζεται, αλλά η ελληνική φιλοξενία έχει μείνει αξέχαστη!Ειδικά, η Ρόδος έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη, καθώς ιδού η Ρόδος, ιδού και το...φυσικό της κάλλος.
Ως προς αυτό, θέλω να διευκρινίσω πως αυτό το είδος τουρισμού έχει σημειωθεί και από πολλές άλλες χώρες, καθώς και ότι ο Έλληνας έχει βοηθήσει στο να υπάρχει κι ανάλογη αντιμετώπιση και εντύπωση στο εξωτερικό. Ωστόσο, η στάση της Γερμανίας "σηκώνει" πολλά -και κακεντρεχή ακόμη- σχόλια, εφόσον μ' αυτή επηρεάζει το γενικότερο κλίμα της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, κι όχι δίκαια και με καθολοκληρίαν ορθά επιχειρήματα.
Επειδή ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε κάτι περί κατοχυρωμένης ελευθερίας του λόγου, να σημειώσω ότι η προπαγάνδα δεν είναι ελευθερία ούτε δημοκρατία, είναι φασισμός. Κάτι σαν τον Κούγια και τις απόψεις του.
Τους Έλληνες της Γερμανίας σκέφτομαι, που δέχονται απευθείας και διαρκώς τόσα σχόλια και ύβρεις για την πατρίδα τους που, στο τέλος, θα βρεθούν και υπόλογοι οι άνθρωποι. Το ομολογώ, λυπάμαι τους κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου που έχουν ακούσει από την Ε.Ε. τα μύρια όσα και δεν ξέρουν τί να πουν. Γι' αυτό και μόνο τους λυπάμαι, γιατί για την οικονομική πολιτική που ακολουθούν εμάς τους πολίτες λυπάμαι, εκείνοι ένα χαστούκι χρειάζονται, μπας και συνδεθούν με την πραγματικότητα.
Αλλάζω θέμα και περνάω στα εγχώρια. Εγκληματικότητα. Πρωτόγνωρη βία και εγκληματικότητα. Όχι, εγκλήματα γίνονταν πάντα, σε τέτοιο βαθμό και συχνότητα όμως, είναι πρόσφατο. Το βράδυ της Δευτέρας 22 Φεβρουαρίου, στις 10 το βράδυ, μια κοπέλα που ήρθε από την επαρχία να επισκεφθεί μια φίλη της, περίμενε σε κεντρική πλατεία του Περιστερίου το λεωφορείο. Εκεί, ένας Πακιστανός την άρπαξε και την έσυρε μέχρι το δώμα στο οποίο έμενε, 100 μέτρα περίπου από τη στάση, την λήστεψε(το λιγότερο) , τη βίασε αυτός και ο συγκάτοικός του και η κοπέλα κατάφερε να ξεφύγει κουτρουβαλώντας στις σκάλες. Η ιδιοκτήτρια του δώματος που έμενε από κάτω, άκουσε το θόρυβο, βγήκε έξω, είδε την κοπέλα, ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία συνέλαβε τους δράστες. Μπροστά στο τί πέρασε η κοπέλα και στο τί ψυχικά τραύματα της άφησε, είναι μηδαμινό. Σας έχω κουράσει με την επανάληψη του πόση διαστροφή υπάρχει, αλλά είναι σοκαριστικό, ανατριχιαστικό, ανησυχητικό, απεχθές και ειδεχθές.
Μια 16χρονη, μιλούσε μέσω του χώρου κοινωνικής δικτύωσης Facebook, με παιδιά της ηλικίας της και μάλλον υπήρξε κάποιος διαπληκτισμός,(σύμφωνα με ρεπορτάζ της Εspresso) ο οποίος οδήγησε στα χειρότερα. Η κοπέλα βγήκε στις 7 το απόγευμα από το σπίτι της, όπου την περίμεναν έξι κορίτσια και ένας συνομήλικός τους, την παρέσυραν σε ένα γειτονικό γκαράζ, την έβρισαν, της έβγαλαν τη μπλούζα, την περιγελούσαν και κάποια συμμαθήτρια έσβησε στο στήθος της κοπέλας ένα τσιγάρο. Ευτυχώς, οι γονείς της τη βρήκαν προτού συμβούν κι άλλα. Όλα αυτά οργανώθηκαν και διαπράχθηκαν από μαθήτριες και μαθητή γυμνασίου και λυκείου, παιδιά 15-16 χρονών συμπεριφέρονται σαν εγκληματίες και μαφιόζοι, οι αυριανοί πολίτες δεν υπήρξαν ποτέ αθώοι και αγνοί. Δεν είναι θέμα εποχής, είναι βασικά θέμα παιδείας, πώς μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά, τα πρότυπα και η ποιότητα του ίδιου του ατόμου, που δυστυχώς, δεν είναι και η καλύτερη. Η κριτική σκέψη, τα κριτήρια για το αν και τι πρέπει να ενστερνιζόμαστε και να θεωρούμε πρότυπο συμπεριφοράς και ζωής, μπορούν να καλλιεργηθούν, όχι όμως και η ουσία κάθε ανθρώπου, αυτή να βελτιωθεί ή να εξελιχθεί μπορεί, να αλλάξει ωστόσο, ποτέ.
Μην κλεινόμαστε στα σπίτια μας από φόβο, αφήνοντας να δρουν ανεξέλεγκτα οι -πάσης φύσεως- διαταραγμένοι, οι εγκληματίες. Να βγούμε όλοι εμείς έξω και ν' αναγκάσουμε αυτούς να κρυφτούν, να εξαφανιστούν από τον δικό μας κόσμο. Έναν κόσμο ασφαλή, ειρηνικό, γαλήνιο, δημιουργικό, φωτεινό, με σεβασμό και αισιοδοξία.
Η ζωή είναι εκεί, όταν εσύ λείπεις και τη ζουν, καταχρηστικά προς εσένα, όσοι βρίσκονται εκεί που θα έπρεπε να είσαι εσύ, γιατί σου ανήκει.
Ο κόσμος δεν γίνεται καλύτερος με όνειρα και προσδοκίες, χρειάζονται πράξεις και ρίσκο. Όταν ρισκάρεις μπορεί φυσικά, να χάσεις, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να κερδίσεις, αυτό είναι το νόημα.
