ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Μου σφίγγει ο καημός σα θηλειά το λαιμό
και μες στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
Παράξενο θέλω ν΄αρχίσω ταξίδι
χωρίς, μα χωρίς τελειωμό
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό.
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτου γυναίκα καμιά
Ε! ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ,
ατέλειωτο, έρμο, σ΄αγνώριστη χώρα,
δε θά΄χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα,
αγάπη, από σε να χαθώ!
Απρίλιος 1883
Κώστής Παλαμάς
Ψάχνοντας σε μια αναζήτηση μελαγχολική και ταξιδιάρα-όπως κάθε αναζήτηση άλλωστε- βρήκα αυτό το ποίημα του Κωστή Παλαμά και μια και φεύγουν σιγά-σιγά όλοι, ενώ εγώ μένω εδώ, όχι γιατί δεν μπορώ να φύγω, αλλά γιατί δεν θέλω ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, με πιάνει μια ελαφρά μελαγχολία κι έτσι νομίζω πως ταιριάζει σ' αυτό το κλίμα. Το καλοκαίρι νομίζω ότι όλοι πάντα θέλουμε να είναι ονειρεμένο, αλλά μερικές φορές αρκεί να λες ότι ήταν ένα καλό και ήρεμο καλοκαίρι. Αν δεν μπορείς να έχεις το ονειρεμένα αναπάντεχο, ας μην έχεις τίποτε που να σε εκπλήσσει, αλλά μονάχα ηρεμία και ισορροπία.
Το παραπάνω ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον -όπως φαντάζομαι έχετε καταλάβει- αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη σε μια πολύ ιδιαίτερη εκτέλεση, απολαύστε το.
http://www.youtube.com/watch?v=d44DU7IbgCY
Μου σφίγγει ο καημός σα θηλειά το λαιμό
και μες στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
Παράξενο θέλω ν΄αρχίσω ταξίδι
χωρίς, μα χωρίς τελειωμό
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό.
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτου γυναίκα καμιά
Ε! ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ,
ατέλειωτο, έρμο, σ΄αγνώριστη χώρα,
δε θά΄χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα,
αγάπη, από σε να χαθώ!
Απρίλιος 1883
Κώστής Παλαμάς
Ψάχνοντας σε μια αναζήτηση μελαγχολική και ταξιδιάρα-όπως κάθε αναζήτηση άλλωστε- βρήκα αυτό το ποίημα του Κωστή Παλαμά και μια και φεύγουν σιγά-σιγά όλοι, ενώ εγώ μένω εδώ, όχι γιατί δεν μπορώ να φύγω, αλλά γιατί δεν θέλω ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, με πιάνει μια ελαφρά μελαγχολία κι έτσι νομίζω πως ταιριάζει σ' αυτό το κλίμα. Το καλοκαίρι νομίζω ότι όλοι πάντα θέλουμε να είναι ονειρεμένο, αλλά μερικές φορές αρκεί να λες ότι ήταν ένα καλό και ήρεμο καλοκαίρι. Αν δεν μπορείς να έχεις το ονειρεμένα αναπάντεχο, ας μην έχεις τίποτε που να σε εκπλήσσει, αλλά μονάχα ηρεμία και ισορροπία.
Το παραπάνω ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον -όπως φαντάζομαι έχετε καταλάβει- αγαπημένο μου Σταμάτη Κραουνάκη σε μια πολύ ιδιαίτερη εκτέλεση, απολαύστε το.
http://www.youtube.com/watch?v=d44DU7IbgCY
