Το τελετουργικό θυμίζει λίγο το γλέντι του γάμου, όλοι καθισμένοι στα τραπέζια ανά οικογένειες, και στο κέντρο ένα μακρόστενο τραπέζι για το ζευγάρι και τους γονείς τους, ο ασημένιος δίσκος με τα κουφέτα και μια εικόνα της βρεφοκρατούσας Παναγίας πάνω σ’ αυτό και οι βέρες που ευλογούνται από τον πεθερό σχηματίζοντας σταυρό πάνω από την εικόνα και τις περνά στο αριστερό χέρι των μελλόνυμφων. Μια τούρτα ολόλευκη εμφανίζεται έχοντας γραμμένα τα ονόματα του ζευγαριού. Την κόβουν και ταΐζουν ο ένας τον άλλον.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι τα καλάθια στολισμένα με λουλούδια που έχουν μέσα τα δώρα της μιας οικογένειας για τον γαμπρό και της άλλης για τη νύφη. Κοσμήματα που τα φορούν ένας-ένας από την οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η αδερφή στον αποδέκτη τους.
Μετά έρχεται η ώρα του φαγητού, υπέροχα φαγητά, σε χωριό άλλωστε, τι μουσακάς, τι παραδοσιακή τυρόπιτα με σπιτικό φύλλο, τι ντολμαδάκια με κιμά (τα γιαλαντζί βέβαια είναι πολύ καλύτερα κατ’ εμέ), μετά ποικιλία τυριών, τρία διαφορετικά είδη σαλάτες ολόφρεσκες σε τεραστίων διαστάσεων μπολ (ω, αθάνατη ελληνική περιφέρεια!) και το κυρίως που ήταν αρνάκι γάλακτος (λυπάμαι, εγώ κόκκινο κρέας δεν τρώω) με τις ωραιότερες λεμονάτες πατάτες που έχω δοκιμάσει, να λιώνουν στο στόμα και να σε πλημμυρίζουν με γεύση!
Το κέφι κι η χαρά ξεκίνησαν από νωρίς, με το που φτάσαμε στο χωριό το μεσημέρι το σπίτι ήταν γεμάτο παραδοσιακές μουσικές που δήλωναν ξεκάθαρα πως υπάρχει γιορτή. Γλυκά παντού, οι λατρεμένες δίπλες που θεωρούνται παραδοσιακό γλυκό σε τέτοιες περιστάσεις, κουφέτα σκορπισμένα σε διάφορες πιατέλες, γαλακτομπούρεκο και ένα σωρό λιχουδιές. Η βεράντα γεμάτη με τραπέζια και καρέκλες για τους καλεσμένους μέχρι τη στιγμή που θα πηγαίναμε όλοι μαζί στην ταβέρνα. Φωνές, συζητήσεις, μουσική, γέλια, ανησυχίες να είναι όλα έτοιμα και χορός. Αρπάζω τον ένα πιτσιρικά, πιάνω αλά μπρατσέτα και τον ξάδερφο κι αρχίζουμε ένα σουρεαλιστικό χορευτικό. Η νύφη αφού έχει ετοιμαστεί και είναι ένα κουκλάκι ζωγραφιστό στο λευκό της φόρεμα με την μαύρη κορδελίτσα και τις μαύρες σατέν pip toe γόβες της, μπαίνει στο χορό, οι χορευτές εναλλάσσονται, τα τραγούδια κάπου-κάπου μας απογοητεύουν, βγάζουμε φωτογραφίες, τραγουδάμε και γενικά, χαιρόμαστε. Μας πιάνει μια βροχή, μια μπόρα απερίγραπτη, το κρύο απλώς θύμιζε χειμώνα, μέχρι τη στιγμή που η βροχή σταματά, ο ήλιος βγαίνει και η ζέστη χτυπάει κόκκινο.
Ένα σπίτι όλο φωνές, μια ταβέρνα αργότερα όλο κέφι και χαρά και τέλος, γυρνάμε μετά από πολλέεεεεεεεες ώρες πάλι στο σπίτι και συνεχίζουμε να εξοντώνουμε γλυκά, το ζευγάρι που πια έχει ηρεμήσει ανοίγει τα δώρα-ναι, ναι και στους αρραβώνες δώρα πάνε ό, τι και στο γάμο- διαβάζει κάρτες, κάνουμε όλοι μαζί πλάκα, έχοντας καταλάβει από μια πολυθρόνα ή καναπέ να σωριαστεί το ταλαίπωρο κορμί που αποφάσισε να χοροπηδά και να τρέχει «λόγω της ημέρας».
Στον αποχαιρετισμό συνειδητοποιούμε ότι 8:30 το βράδυ έχει κιόλας νυχτώσει από ώρα, χειμωνιάζει σιγά-σιγά. Το κρύο έχει επιστρέψει κι οι ζακέτες δεν αρκούν, φορτωνόμαστε όλοι με αμέτρητα γλυκά, γιατί δεν κάνει να φύγουμε με άδεια χέρια!
Αγκαλιαζόμαστε καμιά εικοσαριά άτομα στη βεράντα, χαιρετιόμαστε, ανταλλάσσουμε ευχές και ευτυχώς εμπέδωσαν ότι αν ξανακούσω «και στα δικά σου» θα προβώ σε βιαιότητες και έμειναν στο «ό, τι επιθυμείς» και «να’ σαι ευτυχισμένη» με την επεξήγηση «είδες, δεν λέω τίποτε άλλο, ό, τι θες!» και παίρνουμε μες στο σκοτάδι το δρόμο της επιστροφής.
Λίγα χιλιόμετρα μέσα σε στενούς δρόμους, δίπλα σε γκρεμούς, χαμένοι σε βουνά, περνώντας μέσα από χωριά και σε λίγο βρισκόμαστε στην εθνική οδό με τα κίτρινα φώτα. Επιστροφή στην Αθήνα και στο 2011.
Τελικά, ήταν ο τόπος που έδωσε νόημα σε αυτό το γεγονός, μια Κυριακή μεσημέρι στο χωριό έγινε ο αρραβώνας δύο πολύ ερωτευμένων, νέων και όμορφων ανθρώπων, που ειδικά τον ένα τον αγαπώ πολύ. Ε, ειδικά όταν άρχισαν να χτυπούν τα πιάτα κι αντί να ανταλλάξει φιλί το ζευγάρι το αντήλλαξαν τα πεθερικά, αλλά και όταν ο μπαμπάς της κοπέλας έβαλε στο cd player σέικ της δεκαετίας του ’60 και τα χόρευε με απίστευτη δεινότητα, ήταν ανεπανάληπτες κι αξιομνημόνευτες στιγμές.
Να ζήσετε παιδάκια, η ώρα η καλή!
Άντε και στα δικά σας οι λεύτεροι!(έεεεεετσι για να δείτε τί ωραία είναι να σου σπάνε τα νεύρα 22 χρονών άνθρωπος να παντρευτείς στα επόμενα 3 χρόνια της ζωής σου! Αμ δε!)