Μια μέρα γιορτής για 365 άλλες μέρες διαρκούς προσπάθειας κι αγώνα

Ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έχει καθιερωθεί η 8^η Μαρτίου. Μια επέτειος που μας υπενθυμίζει τους αγώνες των γυναικών για να αποκτήσουν και να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους, για να διεκδικήσουν την ισότητα που αξίζουν, τον σεβασμό και τη θέση τους στην κοινωνία.

Τα χρόνια πέρασαν και μπορεί οι δυτικές κοινωνίες να έχουν κάνει μεγάλα βήματα προόδου, αλλά πάντα υπάρχει μια αδιόρατη -όχι και τόσο, στην πραγματικότητα- υποβόσκουσα διάθεση υποτίμησης των γυναικών. Γενιές ολόκληρες μάθαμε να προσπερνάμε τα φαλλοκρατικά σχόλια και δήθεν αστεία για να μην χαρακτηριστούμε υπερβολικές και εύθικτες. Φτάσαμε στο σημείο να τα χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, τη στιγμή που αν τα ακούσουμε από το στόμα ενός άνδρα ανεβάζουμε πίεση.
Πίστεψαν πως το να είσαι γυναίκα δεν έχει σχεδόν τίποτε καλό, ότι γεννήθηκαν για να υποφέρουν. Δεν έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τον έρωτα, να δουλεύουν και να αμείβονται ανάλογα με αυτό που προσφέρουν ή να διεκδικήσουν μια ανώτερη θέση. Δεν δικαιούνται να έχουν δική τους κοσμοθεωρία, να αποφασίσουν αν θα γίνουν μητέρες ή όχι, αν θα γίνουν η «σύζυγος» κάποιου ή του ίδιου τους του εαυτού. Ένα σωρό σχόλια για τις επιλογές των γυναικών που ανά εποχές –αλλά και σήμερα- έμοιαζαν ριζοσπαστικές και χαρακτηρίζονταν ως παραξενιές και οι γυναίκες από ανόητες και παράξενες μέχρι αλαφροΐσκιωτες και τρελές.
Έκρυβαν τις δυσκολίες και την ενδοοικογενειακή βία για να μην το μάθουν «παραέξω», λες και εκείνες έκαναν κάτι λάθος. Μεγάλωσαν κι άλλες γυναίκες μ’ αυτή τη σκέψη και έγιναν άνθρωποι δυστυχείς, έμαθαν να κουβαλούν βάρη γενεών και να ζουν μ’ αυτά, σαν τον σταυρό του μαρτυρίου που τους αναλογεί.
Χρησιμοποιήθηκαν ως ανταλλακτικό μέσο, σαν προϊόν. Η γέννησή τους αντιμετωπίστηκε ως χτύπημα της μοίρας και οικογενειακό βάρος. Η γυναίκα ήταν μέσο ικανοποίησης του άνδρα, είτε εκείνη ήθελε είτε όχι, δεν είχε δικαίωμα να εκφέρει άποψη ούτε φυσικά θα γινόταν σεβαστή. Ήταν η αναπαραγωγική μηχανή που έπρεπε να είναι ρυθμισμένη στη γέννηση μόνο αρσενικών τέκνων, αλλιώς η «μηχανή» ήταν ελαττωματική και επομένως, άχρηστη.
Το 2014, λοιπόν, που θεωρητικά και πρακτικά ως ένα μεγάλο βαθμό, η γυναίκα έχει πάρει μια πολύ μεγαλύτερη, σημαντικότερη θέση στην κοινωνία τα πραγματικά προβλήματα δεν λείπουν. Γιατί οι δυτικές κοινωνίες είναι το μικρότερο κομμάτι ενός κόσμου που θεωρεί τη γυναίκα μολυσματική και ανίερη ύπαρξη.

 

Κι ας μη γελιόμαστε, σε έναν κόσμο που υπάρχει  και μάλιστα ανθεί ο σεξουαλικός τουρισμός, ο οποίος ως τέτοιος προβάλλεται απροκάλυπτα, δεν μπορούμε να μιλάμε για σεβασμό και ισότητα.
Το Σάββατο η ActionAid Hellas έκανε μια εξαιρετική δράση για την Ημέρα της Γυναίκας με σύνθημα «αλληλεγγύη και αισιοδοξία, ενάντια στη βία και την ξενοφοβία». Το συγκρότημα κρουστών Batala έδινε τον ρυθμό σε μια διαδρομή που ξεκίνησε από την πλατεία Μοναστηρακίου, πέρασε από του Ψυρρή, την Ευριπίδου, έφτασε στην οδό Αθηνάς, μπήκε στην Βαρβάκειο αγορά και αφού πέρασε την Αιόλου, κατέληξε στην Καρορή, στο μπαρ Μπούφος. Στους δρόμους όπου η εκμετάλλευση και κακοποίηση των γυναικών είναι καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα επί 24ώρου. Δρόμοι, όπου αν είσαι γυναίκα, φοβάσαι να περάσεις και τους αποφεύγεις.
Αυτό είναι το χειρότερο, να φοβάσαι να περπατήσεις στην πόλη σου επειδή είσαι γυναίκα!
Αυτή τη σκέψη έκανα αγανακτισμένη και έκπληκτη όταν διάβαζα πως στην Ινδία το να κυκλοφορεί μια γυναίκα στον δρόμο θεωρείται πρόκληση για τους άνδρες, ώστε την βιάζουν. Οι βιασμοί είναι καθημερινό φαινόμενο που δεν θεωρούν ότι χρειάζεται να δοθεί καν προσοχή και έκταση στα Μέσα. Έντρομη προσπαθούσα να χωρέσω στο μυαλό μου ότι υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες που φοβούνται 24 ώρες το 24ωρο για την σωματική τους ακεραιότητα και τη ζωή τους. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μπορείς να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που μέσα στο μυαλό του σε θεωρεί ως μίασμα και μέσο να εκτονώσει τα ένστικτά του. Μάλλον δεν μπορείς κι αυτό είναι το τρομακτικό. Περνάς όλη σου τη ζωή με τον φόβο, με το να ζεις με ανθρώπους που δεν αγαπάς, αλλά φοβάσαι και ζεις ένα διαρκές μαρτύριο.

Το ίδιο βράδυ, την Ημέρα της Γυναίκας, πέρασα, πηγαίνοντας προς το μετρό, από το Μεταξουργείο. Σ’ ένα στενό, τρεις μελαμψοί άντρες έβγαιναν από ένα κτήριο με αναμμένο φως (όχι, όμως, κόκκινο) και «μπλόκαραν» την είσοδο, καθώς μια ομάδα 6-7 εφήβων πήγαιναν να μπουν. Καταλάβαμε τι «σπίτι» ήταν και πέρα από ένα σφίξιμο στο στομάχι που ένιωσα, το μόνο που σκέφτηκα ήταν πόσο ειρωνικό είναι λίγα τετράγωνα πιο πέρα να έχουν μαζευτεί τόσοι άνθρωποι σε μια πορεία ενάντια στη βία και την εκμετάλλευση των γυναικών και εκεί ένα μείγμα εθνικοτήτων και ηλικιών να αντιμετωπίζει την γυναίκα ως «τρόπο» διασκέδασης, εκτόνωσης, τόνωσης του ανδρισμού και απόδειξη της εξουσίας που είτε έχει, είτε θα ήθελε να έχει.

Συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά πως όσο εξελιγμένοι και πολιτισμένοι και να είμαστε, παραμένουμε ατελή όντα, που δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους τα ζωώδη ένστικτα και την κτηνώδη φύση. Κι αυτό είναι τρομακτικό, αποκαρδιωτικό, λυπηρό και επώδυνο.
Μα κυρίως, με πεισμώνει, όπως πιστεύω και κάθε γυναίκα, να συμβάλλω με τον τρόπο που μπορώ, ξεκινώντας από το πώς δρω, ζω, τι επιτρέπω, πώς στέκομαι στη ζωή και πώς αντιμετωπίζω εγώ τη ζωή μου, τον εαυτό μου, τις άλλες γυναίκες.
Γιατί πολλές φορές το ξεχνάμε και πρέπει να το υπενθυμίζουμε διαρκώς: Αξίζω! Σεβασμό, ελευθερία, ανεξαρτησία, ίσες ευκαιρίες, ευτυχία!