Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν ο προβληματισμός γίνεται πρόβλημα...

"Να προβληματιστώ; -Μπααα...Πού να τρέχεις τώρα..."
Αυτό πριν μερικά χρόνια θα μπορούσε να σημαίνει ότι είσαι ένας φύσει αναίσθητος άνθρωπος, γαϊδούρι κανονικό δηλαδή, ο οποίος αρνείται να βάλει τον εγκέφαλό του σε διαδικασία σκέψης μην τυχόν και κάψει κανένα αναντικατάστατο εγκεφαλικό κύτταρο στην προσπάθεια.
Εν έτει 2012(που όπως όοοοολοι γνωρίζουμε σε λιγότερο από τρεις μήνες θα καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε-δεν είμαστε ευαίσθητοι δεν θα έχει σημασία) το αν θα προβληματιστείς δεν είναι θέμα προς συζήτηση, γιατί είναι η καθημερινότητά σου. Είσαι προβληματισμένος σε σημείο που αρχίζεις να νιώθεις (αν δεν είσαι κιόλας) προβληματικός. Άρα η παραπάνω προτροπή είναι απαραίτητη. αλλά όχι και εφικτή.
Ένα σωρό θέματα που βομβαρδίζουν ανηλεώς το μυαλό σου με καταιγιστικό ρυθμό απαιτούν να τα διαχειριστείς. Πώς γίνεται αυτό; θα με ρωτήσεις εύλογα και θα αναρωτηθείς παράλληλα. Δεν ξέρω.
Ναι, ναι, δεν είναι και πολύ διαφωτιστική τοποθέτηση, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής.
Ξυπνάω το πρωί και νιώθω σαν ποδήλατο μετά από σύγκρουση με τριαξονική νταλίκα(έλα, δεν θέλω ειρωνείες για το άτοπο του πράγματος, αφού το ποδήλατο είναι άψυχο, δεν είναι αυτό το θέμα μας). Ακούω όλη την ημέρα γκρίνια για τα οικονομικά και δεν λέω πως άδικα συμβαίνει, απλώς όσο δίκιο κι αν έχουν, παραμένει γκρίνια. Ψάχνω αγγελίες για δουλειά και οι περισσότεροι σου το λένε κατάμουτρα πως σε θέλουν για απλήρωτο χαμαλίκι. Δεν ξέρουν αν και πότε θα σε πληρώσουν, υπάρχει πάντα μία μακρά δοκιμαστική περίοδος, έχουν απαιτήσεις από άποψη χρόνου και φόρτου εργασίας που δεν φαντάζεσαι και σου δηλώνουν πως είσαι πάρα πολύ τυχερός-η που σου κάνουν τη χάρη να τους δουλέψεις τζάμπα. Και πρόσεχε, αν δεν κάνεις αυτά που ζητούν, πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που θα δεχτεί να τα κάνει επίσης τζάμπα.
Αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς θα πληρώσεις τα εισιτήρια ή τις μηνιαίες κάρτες για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πώς θα πληρώσεις τον καφέ-χυμό-ποτό, ενώ θέλεις πάρα πολύ να βγεις να αλλάξεις παραστάσεις, να δεις τους φίλους σου, το έχεις ανάγκη. Μειώνεις ακόμη και έξοδα βασικών ειδών και πάλι δεν αρκεί. Οι λογαριασμοί τρέχουν, πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, π.χ. να πας σε μία παράσταση, μία συναυλία, μία έκθεση, να ξεκινήσεις μαθήματα φωτογραφίας, μίας ξένης γλώσσας, κάτι τέλος πάντων, απλώς δεν μπορείς. Κι η ζωή σου αρχίζει να γίνεται κάπως σκοτεινή, άχρωμη και το χειρότερο, μίζερη. Μία μιζέρια που δεν έχεις καλοδεχτεί, ούτε την προσκάλεσες, αλλά ήρθε με το έτσι θέλω.
Το όνειρο να έχεις τη δουλειά σου και να νοικιάσεις το σπιτάκι σου, το δικό σου το σπιτάκι, το ολόδικό σου, εξανεμίζεται. Αρχίζεις να αρκείσαι σε μία δουλειά που θα πληρώνει τα απολύτως απαραίτητα, ώστε απλώς να μην επιβαρύνεις τους γονείς με τα προσωπικά σου έξοδα. Κι αυτό ακόμη ακατόρθωτο μοιάζει στην Ελλάδα της κρίσης. Μόνο που η κρίση έχει χτυπήσει μία μερίδα, γιατί δεν βλέπω να ευαισθητοποιείται ο επιχειρηματίας που συνεχίζει να χρεώνει ένα ποτήρι χυμό(κι ούτε καν φυσικό) γεμάτο παγάκια 4,30 ευρώ, επειδή τον σερβίρει στην Αποστόλου Παύλου, κάτω από την Ακρόπολη...
Τα νέα μέτρα είναι κάτι σαν ανέκδοτο, σε δύο μέρες έχουν γίνει παλιά κι έχουμε άλλα ολοκαίνουργια. Σαν να ζουν σε άλλο κόσμο, λες και δεν βλέπουν σε τί κατάσταση έχουμε περιέλθει όλοι κι είναι αλήθεια ν' απορείς πώς για κάτι ανύπαρκτο επί της ουσίας, όπως είναι το χρήμα, μία καθαρή ανθρώπινη επινόηση, καταφέρνουν να γίνονται οι ζωές μας κακόμοιρες και λίγες. Γιατί όταν σου αφαιρούν το δικαίωμα στην ανεμελιά και τις στιγμές απουσίας προβληματισμού τότε σου πετσοκόβουν τη ζωή.
Έχω, λοιπόν, παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει στιγμή που να μην προβληματιζόμαστε για κάτι και δεν εννοώ "αστακό ή καραβίδες;", εννοώ τα δικά μας τα φυσιολογικά, τα μικρά, ακόμη και μικροαστικά προβλήματα της καθημερινότητας που πολλές φορές μοιάζουν δυσεπίλυτα. Το να μην μπορεί να αδειάσει το μυαλό σου την ώρα που πέφτεις για ύπνο είναι μαρτυρικό και αποτελεί μία σοβαρή ένδειξη ότι δεν είσαι απλώς προβληματισμένος, αλλά είσαι πολύ κοντά στο να γίνεις και προβληματικός. Ο ύπνος σου άλλωστε, μάλλον ως τέτοιος χαρακτηρίζεται.
Μαθαίνεις ξαφνικά ότι δικοί σου άνθρωποι μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά και παθαίνεις σοκ, διότι όλα όσα άκουγες από τους παππούδες και τους γονείς σου, όσα διάβαζες στην Ιστορία, τα βλέπεις να συμβαίνουν στη γενιά σου, στους φίλους σου, στους συγγενείς και τους γνωστούς κι η απογοήτευση κι ο φόβος μεγαλώνουν -λες να 'ρθει κι η σειρά μου;
Γίνονται συζητήσεις και προκύπτουν διαπληκτισμοί για το ποιες πρέπει να είναι οι οικονομικές προτεραιότητες ενός ανθρώπου, διότι ουσιαστικά σου ζητούν να μείνεις κλεισμένος μέσα στο σπίτι, χωρίς να ανάβεις φώτα, θερμοσίφωνα, κουζίνα, να μην τρως, να μην πλένεσαι, να μην μιλάς με άνθρωπο, αν θες να πας βόλτα τότε να περπατήσεις με βροχή, χιόνι, καύσωνα χωρίς να έχεις την απαίτηση να κάτσεις να πιεις έστω ένα ποτήρι νερό και να μιλήσεις με τους φίλους σου και χωρίς να ξοδέψεις χρήματα σε εισιτήρια βεβαίως. Τώρα, οι πολυτέλειες να πάω μία εκδρομή, έστω μονοήμερη ή ένα ταξίδι για πενθήμερες διακοπές, είναι εξωφρενικές. Ευτυχώς που ακόμη επιτρέπεται ν' αναπνέουμε -τώρα για πόσο ακόμη δεν ξέρω.
Θέλεις να νιώσεις δημιουργικός και παραγωγικός άνθρωπος, να αποδείξεις ότι είσαι άξιος, αλλά κανείς δεν σε πληρώνει, τώρα αν σε πιστεύει δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.
Και μέσα σ' όλα, έχουμε και τα πιο προσωπικά θέματα, που αν δεν πηγαίνουν καλά, όλα μοιάζουν χειρότερα, αν πηγαίνουν ωστόσο έχεις μία ελπίδα, γιατί μοιράζεται το βάρος, λες αφού είμαστε μαζί καλά είναι, αλλά πάντα υπάρχει η σκέψη πως θέλετε να κάνετε πράγματα μαζί που λόγω οικονομικών συνθηκών δεν μπορείτε.
Το κυριότερο για μένα είναι το να σε βασανίζει η ανησυχία για το πώς θα τα βγάλεις πέρα και να μην μπορείς να είσαι ανεξάρτητος, να έχεις τα δικά σου χρήματα και να μπορείς να διαχειριστείς τη ζωή σου τη στιγμή που έχεις και όρεξη και διάθεση για δουλειά -όχι δουλεία, μην μπερδευόμαστε.
Αυτός ο διαρκής προβληματισμός που ισοπεδώνει τα πάντα είναι που δεν αντέχω. Κάνει την ψυχολογία και τη διάθεσή μου ένα με το πάτωμα κι ακόμη κι όταν βλέπω τα πάντα αισιόδοξα, οι γύρω μου φροντίζουν να με προσγειώνουν απότομα κι ανώμαλα. Ναι, αυτό δεν αντέχω και δεν ανέχομαι να μου επιβάλλουν έναν αέναο κι ατελέσφορο προβληματισμό κάνοντας προβληματική τη ζωή μου.
Ε, όχι, προβληματικοί είναι όλοι όσοι το έκαναν αυτό, όχι εγώ! Ε, μα πια!
Προβληματισμός και στα μούτρα τους!(ανύπαρκτη ωριμότητα, αλλά είμαι απηυδισμένη)