Οι Κόρε. Ύδρο. (μας) χώρισαν, αλλά τους αγαπάμε ακόμη...

Οι Κόρε. Ύδρο. έκλεισαν τον εικοσαετή κύκλο τους με μια μίνι περιοδεία, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για το αγαπημένο συγκρότημα από την Κέρκυρα που ό,τι κατάφερε το έκανε μόνο του. Κι αυτό πιστέψτε με, είναι κάτι που αξίζει το σεβασμό, το θαυμασμό και τα συγχαρητήριά μας.
Λίγα χρόνια πριν, έτυχε ν' ακούσω τυχαία στο ραδιόφωνο το "Όχι πια έρωτες". Στην αρχή, μου φάνηκε περίεργο, προσπαθούσα να καταλάβω αν η φωνή του Παντελή μου θυμίζει κάτι ή κάποιον. Τίποτε. Την άκουγα πρώτη φορά κι ακόμη κι αν στην αρχή με ξένιζε, ήθελα να μάθω ποιος/ποιοι είναι. Το τραγούδι μου δημιούργησε την περιέργεια να μάθω κι άλλα και να το ακούσω ξανά.
Αυτό είναι η πρώτη κερδισμένη παρτίδα στη μουσική. Εκείνη η μουσική που δεν είναι για όλους, που δεν θα αρέσει, δεν θα την καταλάβουν, δεν θα την εκτιμήσουν όλοι, αλλά δεν έχει και αποδέκτες με συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά.
Κόρε. Ύδρο. μπορούν να ακούν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, με άλλες μουσικές προτιμήσεις και καταβολές, με άλλο τρόπο σκέψης, στιλ, ενδιαφέροντα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο το μόνο τους κοινό είναι οι Κόρε. Ύδρο.
Όταν στις 18 Μαΐου 2013 βρέθηκα στη συναυλία που έδωσαν στο Gagarin 205 κατάλαβα τον λόγο. Ήταν ένα μυθικό live, από εκείνα που χαρακτηρίζεις εμπειρία ζωής, κεραυνοβόλο έρωτα και θέλεις οπωσδήποτε να το ξαναζήσεις. Ένα live με πολύ κακό ήχο, αλλά υπέροχους Κόρε. Ύδρο.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ξαναβρέθηκαν στην Αθήνα ως έκπληξη στη βραδιά για το line up του Up Festival στο Six d.o.g.s κι ήμουν και πάλι εκεί. Αυτή τη φορά ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός κι οι Κόρε. Ύδρο. υπέροχοι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου -και δηλώσαμε ενθέρμως με την παρέα μου- ότι όποτε ξανάρθουν θα πάμε. Δυστυχώς, δεν τηρήσαμε την υπόσχεση, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά η πρωινή δουλειά ήταν εμπόδιο στο ξενύχτι μια εργάσιμη ημέρα.
Βέβαια, αν ήξερα ότι αυτά τα live ήταν το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος θα είχαν αλλάξει όλα, αλλά δυστυχώς το έμαθα μέσω της ανακοίνωσής τους στη συναυλία που έδωσαν στη Θεσσαλονίκη.
Ξαφνιάστηκα, λυπήθηκα, απογοητεύτηκα σαν έναν έρωτα που μόλις έχεις ενθουσιαστεί και περιμένεις τα καλύτερα που θα έρθουν, παίρνει τέλος και σε αφήνει με μια μετέωρη απορία και με τα σημάδια των φρένων από τα συναισθήματα που είχαν πάρει φόρα κι έτρεχαν.
Μετά, αναρωτήθηκα: γιατί τώρα, που ξαφνικά οι άνθρωποι που τους ακούν και τους ακολουθούν αυξάνονται; Μπορεί ποτέ να μην γίνουν εκατομμύρια, αλλά διαρκώς αυξάνονται κι είναι ένα κοινό πιστό, αφοσιωμένο, πωρωμένο.

Τότε, συνειδητοποίησα ότι έκλεισαν 20 χρόνια ζωής ως συγκρότημα κι εγώ τους ξέρω τα τελευταία 6. Ξεκίνησαν στα σχολικά τους χρόνια ως ένα γκρουπ φίλων, με αλλαγές, αποχωρήσεις, εισόδους, διαλείμματα, ανταμώματα, σπάνιες εμφανίσεις, αραιές κυκλοφορίες, δικούς τους ρυθμούς, δικό τους τρόπο, στηριζόμενοι στην αγάπη και το πάθος τους γι' αυτό που ήθελαν να κάνουν, όπως ακριβώς το ήθελαν. Και τα παρελκόμενα δεν είναι το φόρτε τους. Στις συνεντεύξεις φαινόταν, δεν ήταν αυτό το θέμα, αυτό ήταν κάτι που γινόταν στα πλαίσια μιας προώθησης, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, δεν τους απασχολεί.
Βλέποντας τον Παντελή στη σκηνή, καταλάβαινες ότι εκείνη τη στιγμή είναι εκεί για σένα, τον καθένα ξεχωριστά κι ας μη σε ξέρει κι ας μη σε μάθει ποτέ, αλλά όχι με την έννοια ότι θέλει να σε κάνει να περάσεις καλά, αλλά θέλει να είσαι εκεί γι' αυτό που θα ζήσει εκείνος. Και πιστέψτε με, γι' αυτό περνούσες ακόμη καλύτερα από όσο θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ!
Μέσα σε 20 χρόνια λοιπόν, περνώντας από την εφηβεία στην ενηλικίωση και φτάνοντας στο μέσον της δεκαετίας που αναθεωρείς πράγματα και καταστάσεις, είναι απολύτως λογικό να θέλεις να κάνεις καινούργια πράγματα, να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, τις αντοχές σου, τις δυνατότητές σου, να νιώσεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις και μόνος. Σε τέτοιου είδους σχέσεις πάντα έρχεται η στιγμή της ανεξαρτητοποίησης, του απογαλακτισμού αν θέλετε. Πρόκειται για μια φυσιολογική εξέλιξη και κυρίως, υγιή.
Ως -πρόσφατο- μέρος του κοινού που τους αγαπά, πωρώνεται και θα ήθελε να ξαναζήσει πολλές ακόμη βραδιές σαν εκείνες τις δύο με τις συναυλίες τους, έχω να πω ότι θα μου λείψουν τρομερά, στεναχωρήθηκα, ένιωσα ότι δεν πρόλαβα να τους χορτάσω και ακόμη νιώθω θλίψη.
Ως άνθρωπος, όμως, που πιστεύει στην αλλαγή και την εξέλιξη των άλλων ανθρώπων, στο δικαίωμα να αφήσουν το παρελθόν όπως το ήξεραν, παίρνοντας ρίσκο για το μέλλον, ως μια απολύτως προσωπική ανάγκη κι επιλογή απογυμνωμένη από τη γνώμη των άλλων, εύχομαι να κάνουν όλα όσα ονειρεύονται με τον τρόπο, το πάθος και την αγάπη που τους οδηγεί κι εμείς θα είμαστε εδώ να ακούσουμε αυτό που έχουν να πουν.

Έκαναν τα πάντα μόνοι τους, με τον δικό τους τρόπο, ό,τι κατάφεραν το έκαναν μόνοι έξω από νόρμες και συμβιβασμούς, αποδεχόμενοι την κατάσταση ως είχε, χωρίς όμως να αφήσουν και να τους παρασύρει. Μπορεί στην Κέρκυρα, όπως έλεγε ο Παντελής Δημητριάδης τον Απρίλιο που μας μίλησε τηλεφωνικά από εκεί, το κοινό να είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αλλά από την άλλη, αυτό είναι και το εκπληκτικό. Κατάφεραν -προσέξτε, ένα εφηβικό αρχικά συγκρότημα- να αποκτήσουν φανατικούς λάτρεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα (μπορεί όχι τόσους όσοι θα ήθελαν) οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως και ενθουσιωδώς το επόμενο live τους.
Γιατί οι συναυλίες τους ήταν σαν ραντεβού, σου δημιουργούσαν πεταλούδες στο στομάχι και την ανάγκη να κοιτάς ημερολόγιο και ρολόι μέχρι τη στιγμή που θα μπεις στον συναυλιακό χώρο.
Όσοι τους έκριναν αυστηρά, αρνητικά ή τους "έθαψαν" κακεντρεχώς τις τελευταίες ημέρες, μία είναι η απάντηση: το να πετύχεις αυτό που κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι είναι σπουδαίο και μια περίτρανη απόδειξη ταλέντου, γιατί όταν δεν τους έχεις ξανακούσει ποτέ, δεν ξέρεις ούτε ένα τους τραγούδι, πας εξαιτίας άλλων στο live και φύγεις αναζητώντας όλη τους τη δισκογραφία και δηλώνεις ρητά "στην επόμενη συναυλία θα είμαστε οπωσδήποτε εκεί", τότε αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κάτι πάρα πολύ καλά.
Κόρε. Ύδρο. θα μου λείψετε πολύ, αλλά θα είμαι εδώ να περιμένω την καινούργια, ακόρεστη μορφή σας.
Παντελή, Αλέξανδρε: Ήσασταν υπέροχοι. Θα συνεχίσετε να είστε, αλλά κάπως διαφορετικά, σωστά;