Μια καλή νεράιδα σ' ένα στενό της Πλάκας...

Η ώρα είναι λίγο πριν τις 4 το απόγευμα μια Παρασκευή που το καλοκαίρι αποφάσισε να μας πείσει ότι ήρθε. Μια λιακάδα όλο αυθάδεια κηρύσσει την έναρξη του Ιουνίου και σ' ένα στενό της Πλάκας μια νέα κοπέλα εμφανίζεται φορώντας ένα κατακόκκινο φόρεμα με λευκό πουά, άλλης εποχής, σαν να βγήκε από τη δεκαετία του '50 ή του '60. Κρατά μια επίσης κατακόκκινη τσάντα με λευκό πουά κι έχει φωτογραφία από ένα καφέ σκυλάκι -δώρο συνεργάτη. Φορά μαύρα μπαλαρινάκια, τα μαλλιά της κατάξανθα, σπαστά, επιμελώς ατημέλητα πλαισιώνουν το πρόσωπό της με τα μεγάλα κι έντονα γαλανά μάτια. Υπέροχο χρώμα. Λίγο μολύβι στα βλέφαρα και τίποτε άλλο, άβαφη κι όμως τόσο φωτεινή. Ένα ζευγάρι κόκκινα κοκάλινα γυαλιά οράσεως ολοκληρώνει την καλοκαιρινή εικόνα. Χαμογελά με αυθορμητισμό, γλύκα κι ειλικρίνεια, πλησιάζει και πριν καν κάνουμε τις πρώτες συστάσεις με σφίγγει στην αγκαλιά της με τόση ζεστασιά και γλυκύτητα που την ένιωσα δικό μου άνθρωπο. Λάμπει, το νιώθεις, στο μεταδίδει.
Ωραίος άνθρωπος, πολύ.
Αποκλείεται να μην την συμπαθήσεις(τουλάχιστον), είναι ένας κανονικός άνθρωπος με τρομερό ταλέντο, κανένα ίχνος έπαρσης, ντροπαλή, ισορροπημένη, με βαθιά αγάπη για τη μουσική, γενναιόδωρη και αισιόδοξη. Ο τρόπος της ν' αντιμετωπίζει τις δυσκολίες είναι να σκέφτεται ότι είναι καλά εκείνη, η οικογένειά της, οι άνθρωποι που αγαπά κι αυτό πιθανότατα κάποιοι άλλοι μπορεί να μην το έχουν, άρα όλα τα άλλα προβλήματα είναι μηδαμινά. Καταλαβαίνεις πως το εννοεί, δεν το λέει έτσι απλά.
Όπως και όταν αναφέρει πως από πέρυσι που απολύθηκε από τη δουλειά της είναι πιο ευτυχισμένη από οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, γιατί μπορεί να ασχολείται με τη μουσική που τόσο αγαπά και την κάνει να νιώθει δημιουργική και τη γεμίζει χαρά. Κι ας είναι στα χειρότερά της οικονομικά, ζει αξιοπρεπώς μεν, αλλά τα χρήματα που έβγαζε πριν με αυτά δεν συγκρίνονται. Μα η ζωή της είναι πιο χαρούμενη, ακόμη και με τα λιγότερα.
Το βλέπεις στα μάτια της που φωτίζουν, στο πρόσωπό της που είναι γαλήνιο κι ήρεμο. Είναι πολύ καλύτερα πια. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ανέβει στη σκηνή και να τραγουδήσει, ήταν θέμα συγκυριών, οι άλλοι την βρήκαν, εκείνη δεν έψαξε. Όπως ακριβώς δεν την τρομάζει να μην υπάρχει σ' ένα χρόνο στη δισκογραφία. Θα συνεχίσει να γράφει τη μουσική της στο σπίτι της, για εκείνη, αυτό είναι το βασικό.
Μας λέει ιστορίες πίσω από τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου της Homemade Joy και γελάμε. Γράφει παντού, σε σουβλατζίδικο περιμένοντας να έρθει η πίτα-γίγας με το μπριζολάκι, στο αυτοκίνητο ανεβαίνοντας την Καλλιρρόης, την ώρα που τηγανίζει πατάτες και σε άλλες πολλές τέτοιες στιγμές. Η Μαριέττα Φαφούτη γράφει διαρκώς, αυτόματα, αυθόρμητα. Και μακάρι να συνεχίζει πάντα έτσι.
Της αρέσει η σκέψη ότι πρέπει μέσα σε 30 δευτερόλεπτα να φτιάξει μια ιστορία που να "ντύσει" την εικόνα, όσον αφορά τις διαφημίσεις, αλλά και το να πρέπει η μουσική της να συγχρονιστεί με την εικόνα μιας ταινίας, ενός ντοκιμαντέρ, μιας παράστασης.

Το πιο αγαπημένο της τραγούδι από τον δίσκο, για προσωπικούς λόγους, είναι το "June 2". Το Kookoobadi είναι κάτι σαν ξόρκι κι η καλή νεράιδα Μαριέττα έρχεται με τη φωνή και τις μελωδίες της να ξορκίσει την απαισιοδοξία, τη γκρίνια, την αρνητική ενέργεια, τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά, αντικαθιστώντας τα με κέφι, χαρά, ελπίδα κι αισιοδοξία. Το καταφέρνει περίφημα.
Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, αποχαιρετάμε η μία την άλλη τονίζοντας πως θα τα πούμε λίαν συντόμως και ανεβαίνει τα σκαλιά για να φύγει με το κατακκόκινο φόρεμα που φαίνεται ακόμη πιο φωτεινό, ακόμη πιο πειστικά φερμένο από άλλη εποχή, κάνοντας αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τρέχω μήπως την προλάβω να τη ρωτήσω κάτι. Έχει εξαφανιστεί, μα πότε πρόλαβε;
...Λέτε να είναι όντως νεράιδα και να έφυγε πάνω σε μια ιπτάμενη άμαξα ή μήπως μέσα σ' αυτό το μικρό τσαντάκι είχε ένα μαγικό ραβδί, το έβγαλε και λέγοντας το μαγικό της ξόρκι "koo-koo-badi" εξαφανίστηκε;
Μπορεί.
Μέχρι -και αν ποτέ καταφέρουμε- να το εξιχνιάσουμε, μπορείτε να ακούσετε την "φωτεινή" Μαριέττα Φαφούτη, και όσα είπαμε, εδώ.

Υ.Γ. Στην καρδιά μου η υπέροχη νεαρή κυρία, και στο πόσο απόλαυσα αυτή την εκπομπή, βρίσκεται αμέσως μετά τον Αύγουστο Κορτώ (που είναι η άπιαστη κορυφή για μένα, το ιδεατό),όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι από μόνο του αρκετό. Σημαίνει πολλά.

Καλό τριήμερο σε όλους, όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε!