Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Η αγάπη μοιάζει με οξυγόνο: δεν το βλέπεις, αλλά αν δεν υπήρχε, δεν θα ανέπνεες...

H 19η Ιουνίου είναι πάντα μια δύσκολη μέρα. Πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από εκείνο το βράδυ που χτύπησε το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη μια γνώριμη φωνή ανακοίνωνε με λυγμούς την μεγάλη απώλεια. Άκουγα το κλάμα στο διπλανό δωμάτιο και χωρίς να έχω καταλάβει τί έγινε, είχα παγώσει σαν να ένιωθα ότι αυτό που συνέβη ήταν κάτι που θα άλλαζε πολλά στην μέχρι τότε ζωή μου, στον μικρό λουλουδάτο μου κόσμο που για εκείνον τον άνθρωπο το κέντρο του ήμουν εγώ. Ή έτσι με έκανε να νιώθω...
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο αμίλητοι για ένα βραδινό ταξίδι που οι ώρες έμοιαζαν ατέλειωτες, οι σιωπές επώδυνες, μα τα λόγια χαμένα. Για να επιστρέψουμε στο σπίτι και να αποχαιρετήσουμε έναν άνθρωπο που από τότε δεν έχω πάψει ούτε μέρα να σκέφτομαι.
Και πέρασαν 18 χρόνια... Η ζωή μου άλλαξε, εγώ άλλαξα, τα πράγματα κι ο κόσμος γύρω μου άλλαξαν, βρέθηκα ξαφνικά ν' αναζητώ την αγάπη που έχασα και στην οποία έπλεα από την μέρα που γεννήθηκα μέχρι την 19η Ιουνίου του 1995. Μα δεν τέλειωσε εκεί, η αγάπη δεν τελειώνει μαζί με τη ζωή, η αγάπη υπάρχει από τη στιγμή που οι δημιουργοί της δεν την αποκήρυξαν και δεν την αποποιήθηκαν ποτέ.
Και κάθε μέρα τη σκέφτομαι και χαμογελώ και βουρκώνω και γαληνεύω και νιώθω ασφαλής. Και συνεχίζει να μου λείπει μετά από 18 χρόνια. Και το παράδοξο και μαγικό είναι πως αν το σκεφτώ από μαθηματικής απόψεως μου λείπει και την αγαπώ για τριπλάσιο χρόνο απ' ό,τι έζησα μαζί της(δεν είμαι και πολύ καλή στα μαθηματικά, αλλά νομίζω πως σωστά το υπολόγισα).
Έτσι, συνειδητοποιώ το μεγαλείο της αγάπης, τη δύναμή της, την αντοχή στο χρόνο, το καταφύγιο που προσφέρει όταν είναι από καρδιάς, ανιδιοτελής, δοτική και δεν απαιτεί, δεν θέτει προϋποθέσεις, δεν ζητά ανταλλάγματα, εγγυήσεις, δεν έχει επιθετικότητα ή ανταγωνισμό. Αγάπη. Μόνο αυτό, τίποτε άλλο.
Καλούμαι να αποχαιρετήσω κι άλλον έναν άνθρωπο, ευτυχώς για πολύ καλό λόγο και ακόμη ευτυχέστερα, χαίρει άκρας υγείας. Απλώς, φεύγει. Αλλάζει χώρα, ήπειρο, αλλάζει καθημερινότητα, αλλά το κάνει για καλό. Παίρνει μαζί την οικογένεια που έχει δημιουργήσει κι αγαπά και κάνει ένα μεγάλο βήμα προς όφελος όλων. Μια προσωπική εξέλιξη που την αξίζει, μιας και τα σύνορα της Ελλάδας μοιάζουν καμιά φορά ασφυκτικά, σαν να σου λένε "έχεις ικανότητες; ταλέντο; δημιουργικότητα; Το μυαλό σου είναι δυνατό, αναζητά συνεχώς και γεννά διαρκώς νέες ιδέες; Ωραία, δεν έχουμε χώρο για σένα!"
Και το τολμά κι είμαι περήφανη που το τολμά και σίγουρη πως θα διαπρέψει, πως κάνει το σωστό. Μόνο που τώρα που φτάνουν οι μέρες, η άρνηση που είχα όλο αυτόν τον καιρό φεύγει και συνειδητοποιώ πόσο αφάνταστα θα μου λείψει, πόσο εξελίχθηκα μαζί της, χάρη στην βοήθεια, τη στήριξη, την εμπιστοσύνη της.
Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι αποχαιρετώ έναν άνθρωπο που είχα στη ζωή μου για έξι χρόνια και ένιωθα πως είναι το καταφύγιό μου...
Τελικά, οι σημαντικές γυναίκες στη ζωή μου αποχωρούν στα έξι χρόνια, αλλά από την καρδιά και το μυαλό μου δεν φεύγουν ποτέ.
Ελπίζω κι εύχομαι, όλες οι αποχωρήσεις να είναι όπως αυτή τώρα, για καλό. Για πολύ καλό.
Κι αφήστε με να κλαίω μέχρι ν' αδειάσει όλη η θλίψη από μέσα μου για να μπορώ να χαρώ ότι τελικά αυτά τα έξι χρόνια έγινε μια καλή δουλειά που έχει πολύ καλά αποτελέσματα και το ευτυχές είναι πως χτίστηκε μια πολύ όμορφη σχέση που αλλάζει μεν μορφή, αλλά δεν χάνεται.

Υπάρχει ένα τραγούδι της εποχής της πρώτης μου αγαπημένης και πολύ σημαντικής γυναίκας της ζωής μου που είναι το αγαπημένο μου και με συγκινεί πάντα βαθύτατα. Προσέξτε τους υπέροχους στίχους. Το αφιερώνω, λοιπόν, και στην δεύτερη με την ευχή να μην πάψει ποτέ να ονειρεύεται, να τολμά, να μαθαίνει, να παίρνει μεγάλες αποφάσεις με θάρρος και σιγουριά και να κάνει τους ανθρώπους να θέλουν και να προσπαθούν να εξελίσσονται. Θα διαπρέψει, αυτό δεν είναι ευχή, είναι βεβαιότητα.

*Ο τίτλος του τραγουδιού μπορεί να έχει να κάνει με λύπη κι αυτή που αισθάνομαι αυτή την περίοδο, αλλά σε καμία περίπτωση με τα αισθήματά μου για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί.
Αν ήταν άνθρωπος, ο μεν πρώτος θα ενηλικιωνόταν σήμερα, ο δεύτερος θα περίμενε τον Σεπτέμβρη να πάει πρώτη δημοτικού για να αρχίσει να μαθαίνει μικρά και μεγάλα πράγματα για τη ζωή -και θα ήξερε ήδη τόσα...

                                                Σοφία Βέμπο-  "Πόσο λυπάμαι"
                                 http://www.youtube.com/watch?v=50A5kScq6VE